نگاهی به تاریخ عقیم‌سازی زنان بومی در آمریکا و کانادا

جنبش اصلاح نژاد آمریکایی، ایده عقیم‌سازی را به جریانی عملی تبدیل کرد.

در مورد قدمت این جنایت بشری در آمریکا باید گفت که بسیاری از استاندارد‌ها در برخی از کشورهای غربی در زمینه اصلاح نژاد از آمریکایی‌ها به‌ویژه دانشمندان کالیفرنیایی که حدود ۶۰ هزار نفر را در اوایل دهه ۱۹۰۰ عقیم کردند، الگوبرداری شده است.

آمریکا در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ میلادی به شکلی گسترده عقیم‌سازی اجباری را برای زنان بومی اجرا کرد.

باید توجه داشت که سیاست عقیم‌سازی اجباری آمریکا افراد بومی، دارای معلولیت، لاتین‌تبار‌ها و زنان فقیر را با نرخ نامتناسبی هدف قرار داد.

ماری سانچز، فعال سرخپوست از منطقه شمال شاین در آمریکا، در سال ۱۹۷۷ با پیامی روشن برای ارائه به کنوانسیون سازمان ملل درمورد حقوق بومیان وارد ژنو شد. او استدلال کرد که زنان سرخپوست آمریکایی هدف شکل مدرن نسل‌کشی، یعنی عقیم‌سازی قرار گرفتند. 

در طول دوره ۶ ساله که پس از تصویب قانون خدمات برنامه‌ریزی خانواده و تحقیقات جمعیت آمریکا در سال ۱۹۷۰، پزشکان حدود ۲۵ درصد از زنان بومی آمریکا را در سنین باروری عقیم کردند؛ شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد این تعداد در واقع حتی بیشتر بود. 

برخی از این روش‌ها تحت فشار یا اجبار یا بدون آگاهی و درک زنان بومی انجام می‌شد. این قانون بیمارانی را که مراقبت‌های بهداشتی خود را از طریق سرویس بهداشتی بومیان دریافت می‌کردند هدف عقیم‌سازی قرار می‌داد. زنان سیاه‌پوست و لاتین‌تبار نیز هدف عقیم‌سازی اجباری در این سال‌ها بودند. 

اما سانچز و دیگر زنان بومی دریافتند که مبارزه با عقیم‌سازی بدون رضایت یکی از بی‌عدالتی‌های درهم تنیده‌ای است که ریشه در تاریخ بسیار طولانی‌تر استعماری آمریکا داشته است. 

زمانی که دولت فدرال آمریکا در قرن نوزدهم مردم بومی را مجبور به حضور در برنامه‌های مراقبت بهداشتی کرد، این وضعیت باعث ایجاد موجی از بلایای بهداشت عمومی شد. تا سال ۱۹۰۰، جمعیت سرخپوستان آمریکا به کمتر از ۲۵۰ هزار نفر رسیده بود. نوزادان و کودکان به‌ویژه در برابر بیماری و مرگ آسیب‌پذیر بودند. یکی از مقام‌های دولتی در سال ۱۹۱۶ تخمین زد که حدود ۶۰ درصد نوزادان سرخپوست پیش از سن ۵ سالگی جان خود را از دست می‌دهند. 

سیاستمداران آمریکایی تصمیم گرفته بودند که به جای کشتن بومیان از طریق خشونت فیزیکی (مشخصه سیاست‌های فدرال در دهه ۱۸۷۰)، تلاش کردند تا همه نشانه‌های بومی بودن، یعنی زبان، لباس، و شیوه‌های فرهنگی و معنوی را از بین ببرند. در این زمینه، دولت فدرال طبابت بومیان را جرم‌انگاری کرد.

این تاریخ اهمیت دارد. این مهم است، زیرا همچنان بر نتایج سلامت مادران و نوزادان بومی تاثیر می‌گذارد. این مهم است، زیرا امروزه زنان بومی آمریکا میراث غنی حمایت از سلامت و رفاه جوامع خود را ادامه می‌دهند. 

در همین حال، بررسی‌ها نشان می‌دهند که اگرچه در برخی از کشور‌ها عقیم سازی اجباری زنان بومی خاتمه یافته است، اما این روند در کانادا همچنان ادامه دارد.

سنای کانادا در سال ۲۰۲۲ در گزارشی اعلام کرده بود که رویه عقیم سازی اجباری زنان بومی در کانادا به گذشته محدود نمی‌شود و همچنان ادامه دارد؛ در ماه مه نیز یک پزشک به دلیل عقیم کردن اجباری یک زن بومی در سال ۲۰۱۹ مجازات شد.

سران بومی کانادایی می‌گویند که این کشور هنوز از گذشته آشفته استعماری خود دست نکشیده و رویه چند دهه‌ای نسل کشی را خاتمه نداده است.

هیچ آمار دقیقی در مورد تعداد زنان بومی که برخلاف میل خود یا بدون اطلاع عقیم شدند، وجود ندارد، اما کارشناسان بومی می‌گویند که همچنان شکایت‌هایی در این باره می‌شنوند.

یک آمار از عقیم سازی اجباری دستکم ۱۲ هزار زن بومی از دهه ۱۹۷۰ تاکنون خبر می‌دهد.

در طول ۷ دهه گذشته، هزاران زن بومی کانادایی بر اساس قوانین اصلاح نژادی که آنها را پست‌تر می‌دانستند، عقیم شدند.

انتهای پیام/