بمباران شیمیایی سردشت؛ رنجی فراموش ناشدنی

با پرواز جنگنده‌های رژیم بعث عراق بر فراز شهر سردشت در استان آذربایجان غربی در ساعت ۱۶:۳۰ دقیقه هفتم تیر ۱۳۶۶، ساکنان شهر بوی سیبی را استنشاق کردند که نفس‌هایشان را به شماره انداخت.

رژیم بعث عراق ناامید از محقق شدن توهم پیروزی بر ایران در جبهه‌های نبرد، در هفتم تیر ۱۳۶۶ با استفاده از تسلیحات شیمیایی اعطایی و اهدایی کشور‌های غربی، چهار نقطه پرازدحام و متراکم از جمعیت در شهر سردشت را هدف قرار داد.

سینه سردشت، نخستین شهر قربانی جنگ‌افزار‌های شیمیایی پس از بمباران هسته‌ای هیروشیما و ناکازاکی، درپی این جنایت زخم‌های زیادی یافت که نفس کشیدن را برایش سخت کرد؛ تاول‌های سردشت رنجی را برایش رقم زد که با اعمال تحریم‌های دارویی ازسوی کشور‌های غربی عمیق‌تر و دردناک‌تر شد.

براساس آمار رسمی، سردشت سند زنده جنایت مدعیان حقوق بشر در هفتم تیر ۱۳۶۶ شاهد شهادت ۱۱۳ غیرنظامی و جراحت بیش از ۸ هزار نفر بود؛ هزار و ۳۲۴ نفر از ساکنان سردشت همچنان از پیامد‌های شدید ریوی و زخم‌های ناشی از تسلیحات شیمیایی رنج می‌برند.

این آمار زمانی هولناک‌تر می‌شود که بدانیم سردشت در زمان این جنایت، فقط ۱۲ هزار نفر جمعیت داشت.

در حالی که شمار قابل توجهی از مردم سردشت از پیامد‌های این جنایت آشکار رنج می‌برند و سند‌های کاملا آشکار و قابل اتکایی از نقش بیش از ۴۰۰ شرکت تولیدکننده مواد شیمیایی برای رژیم بعث عراق وجود دارند، مجامع جهانی همچنان بی‌توجه به این جنایت، از محکوم کردن آن و تامین عدالت برای قربانیان و بازماندگان اجتناب می‌کنند.

آلمان اصلی‌ترین تجهیزکننده صدام به تسلیحات شیمیایی در سایه همین سکوت و چشم‌پوشی به درخواست ایران برای تشکیل هیئت حقیقت‌یاب پاسخی نداده است.

اگرچه بازماندگان جنایت در سردشت نتوانستند به دلیل بی‌توجهی و غرض‌ورزی‌های غرب حقوق تضییع شده قربانیان این جنایت را در محاکم و مجامع بین‌المللی زنده کنند، اما در نتیجه حمله‌های شیمیایی به سردشت و حلبچه معاهده‌ای شکل گرفت که در نهایت به کنوانسیون بین‌المللی منع جنگ‌افزار‌های شیمیایی منجر شد.

با اجرایی شدن این کنوانسیون سازمان منع سلاح‌های شیمیایی برای هدایت امور محوله و اجرای مقررات لازم بنیانگذاری شد که مقر آن در لاهه است.

سردشت، یکی از نماد‌های استاندارد‌های دوگانه بی‌شمار غرب در موضوع حقوق بشر است؛ جامعه بین‌المللی تحت نفوذ کشور‌های غربی که آرز‌وهای خام ضدایرانی خود را به جنایت‌کاری صدام گره زده بودند، پس از ناکامی او در جنگ علیه ایران با وجود حمایت تسلیحاتی و اطلاعاتی، اقدام به مجهز کردن صدام به تسلیحات شیمیایی کردند.

جنایت شیمیایی سردشت نتیجه همکاری و همدستی کشور‌های مدعی حقوق بشر غرب با رژیم بعث عراق بود؛ این کشور‌ها با آگاهی کامل از قصد صدام برای استفاده از این تسلیحات علیه ایران، از فروش تسلیحات شیمیایی به او خودداری نکردند.

همین مدعیان غربی حقوق بشر در ادامه از طریق اعمال تحریم‌های گسترده بار دیگر حقوق مجروحان و بازماندگان بمباران شیمیایی سردشت را نقض کردند.

سهم غرب در جنایت سردشت محدود به روز بمباران شیمیایی این شهر و فروش تسلیحات شیمیایی به رژیم بعث نیست؛ سهم این جنایت تا به امروز بر شانه کشور‌های غربی مدعی حقوق بشر قرار دارد.

انتهای پیام/