وضعیت بحرانی زندان‌های قرن نوزدهمی انگلیس

وضعیت بحرانی زندان‌ها در انگلیس موضوعی است که تاکنون بار‌ها در گزارش‌های داخلی و خارجی آمده است؛ بحرانی که اگرچه همه ابعاد آن آشکار شده، اما شاهد گامی برای بهبود اوضاع نبوده است.

گاردین در گزارشی به موضوع وضعیت بحران‌زده زندان‌ها در انگلیس پرداخته است؛ گزارش گاردین در این باره به شرح زیر است:

انگلیس در دهه ۱۸۴۰ شاهد صنعت قابل توجه، شهرنشینی سریع و پیشرفت تکنولوژیکی بود؛ در میان گسترش اختراع‌ها، نوع جدیدی از ساختمان به جهان معرفی شد: زندانی به شکل K با راهرو‌های طولانی ساخته شده از دیوار‌های ضخیم و مطمئن و پنجره‌های کوچک در سلول‌های سرد و انفرادی.

طراحی زندان پنتونویل در رسانه‌های چاپی مد روز آن زمان اعلام شد؛ روزنامه Illustrated London News در پوشش این خبر در آگوست ۱۸۴۲ (مرداد ۱۲۲۱) نوشت: زندان جدید بیشترین کمک را به اصلاح زندانیان و سرکوب جرم خواهد کرد… این زندان خود را در یکدستی بیشتر از طرح و هدف نسبت به معماری زندان که تاکنون به نمایش گذاشته شده است، قرار می‌دهد.

این بنا به طرحی تبدیل شد که طی ۳۵ سال بعد، ۹۰ بنای دیگر براساس آن ساخته شدند: روند ساخت زندان‌های ویکتوریایی انگلیس ادامه یافت.

در حالی که بیشتر سازه‌های صنعتی قرن نوزدهم از آن زمان به بعد به بقایای قهوه‌ای رنگ دوران ویکتوریا تبدیل شده‌اند، زندان‌هایی مانند پنتونویل به هیچ‌وجه اضافی و زائد محسوب نمی‌شود و در واقع آن‌ها هرگز تا این حد شلوغ نبوده‌اند.

در حال حاضر، انگلیس پرزندان‌ترین کشور در اروپای غربی است؛ به طرز باورنکردنی، ۳۱ زندان از مجموعه زندان‌های فعال این کشور، مربوط به دوره ویکتوریایی هستند؛ آن‌ها حدود ۲۲ هزار زندانی یعنی یک چهارم جمعیت کل زندانیان این کشور را در خود جای داده‌اند.

سلول‌های مرطوب، شلوغ و با تهویه نامناسب، این زندان‌ها را به نمادی از سیستم زندان در این کشور تبدیل کرده است؛ سیستمی که در بحران است و بی‌نظمی خشونت‌آمیز، گوشی‌های همراه، مواد مخدر و قاچاق پهپاد، همگی از مسائل فوری در دستور کار سیستم زندان‌های انگلیس هستند.

ازدحام جمعیت

زندان‌های ویکتوریایی به‌عنوان راه‌حل قرن نوزدهمی برای یک مشکل قرن بیست‌ویکمی ناکارآمد هستند؛ این زندان‌ها برای اصلاح زندانیان از طریق تفکر خاموش و انفرادی در سلول‌هایی طراحی شده بودند که برای ایزوله نگه داشتن آن‌ها چیده شده بودند؛ سلول‌ها برای نگهداری یک زندانی به تنهایی ساخته شده بودند.

با افزایش جمعیت زندانیان در انگلیس طول قرن‌ها، ۹۰ زندان ویکتوریایی ساخته‌شده برای اسکان حدود ۲۰ هزار نفر، تبدیل به بخشی از سیستم زندان‌های این کشور شدند؛ این سیستم اکنون ۱۲۲ زندان برای اسکان حدود ۸۰ هزار نفر را شامل می‌شود.

در تصاویری که از این زندان‌ها به اشتراک گذاشته می‌شود، وضعیت بحرانی کاملا مشهود است؛ در ۱۷ زندان از ۳۱ زندان ویکتوریایی مورد استفاده، بیش از نیمی از زندانیان در مکان‌های شلوغ نگهداری می‌شوند.

در برخی از زندان‌ها، مانند دورهام، اوسک، واندزورث و سوانسی، این میزان بیش از ۷۵ درصد از جمعیت زندان است.

در حالی که کمیته پیشگیری از شکنجه اتحادیه اروپا (CPT) توصیه می‌کند که یک سلول چندنفره باید حداقل ۴ متر مربع فضای زندگی برای هر زندانی، بدون احتساب سرویس بهداشتی، فراهم کند، بازرس سیستم زندان انگلیس محاسبه کرده است از آنجایی که مساحت یک سرویس بهداشتی حدود ۱ تا ۲ متر مربع است، سلول باید ۴.۵ متر مربع برای هر نفر فضا فراهم کند.

بررسی‌های بازرسان در سال ۲۰۱۷، نشان داد که بیشتر سلول‌هایی که در آن سال بازرسی شدند، این استاندارد را رعایت نمی‌کردند.

بازرسی زندان‌های انگلیس در سال ۲۰۱۷ و نظرسنجی از زندانیان همچنین نشان داد که ازدحام جمعیت در سلول‌های زندانی سبب ایجاد استرس برای برخی از زندانیان شده است.

یکی از زندانیان در این باره گفت که حبس شدن در سلول به مدت ۲۰ ساعت در شبانه‌روز اصلا انسانی نیست.

یک معمار طراحی زندان گفت که کمبود فضای شخصی در سلول‌های انفرادی شلوغ به‌ویژه آسیب‌زا است، زیرا امری مداوم است.

به گفته وی، شیوع بیماری‌های جسمی، سوءمصرف مواد مخدر و دارو در افرادی که به زندان می‌آیند، بالاتر از میانگین جمعیت است.

دست‌کم ۲ مطالعه در هلند ثابت کرده‌اند که ازدحام جمعیت در زندان‌ها سبب مشکلات سلامتی بیشتر در میان زندانیان و سوءرفتار‌های بیشتر از آن‌ها می‌شود.

یک بررسی هم در آمریکا هم نتیجه مشابهی را نشان داد.

استقرار در مراکز پرجمعیت

زندان‌های ویکتوریایی در حومه شهر‌ها ساخته شدند، اما با بزرگ‌تر شدن شهرها، اکنون ۷۰ درصد این زندان‌های فعال این دوره، در محدوده شهر‌های بزرگ قرار دارند.

این بدان معناست که محیط اطراف زندان‌های ویکتوریایی به‌طور متوسط ۳.۵ برابر بیشتر از زندان‌های غیر ویکتوریایی پرجمعیت است.

از آنجایی که این زندان‌ها در شهر‌ها محصور شده‌اند، گسترش آن‌ها دشوار است و همین امر فرصت ارائه فضا‌های سبز بهتر و امکانات فضای باز را محدود می‌کند.

در عین حال، نزدیکی آن‌ها به مراکز شهری، واردات مواد مخدر، چاقو و احتمالا سلاح گرم را از طریق پهپاد‌ها و از طریق میله‌ها به زندان‌ها تسهیل می‌کند.

معمای امنیت

معماری زندان‌های ویکتوریایی به گونه‌ای بود که خطوط دید در آن‌ها کامل بود و همین سبب تسهیل تعامل کارکنان با زندانیان می‌شد.

این مدل معماری زندان با واقعیت‌های وضعیت مدرن امروزی در تضاد است و به شکل ویژه زندانیان مسن را با دردسر‌های تردد مواجه می‌کند.

این در حالی است که تعداد افراد زندانی ۵۰ سال یا بیشتر تقریبا سه برابر شده و از حدود ۵ هزار نفر در سال ۲۰۰۳ به حدود ۱۵ هزار نفر در سال ۲۰۲۴ افزایش یافته است.

فشار‌های دمایی و سروصدایی

زندان‌های دوره ویکتوریا در طول سال‌ها از بسیاری جهت‌ها تغییر کرده‌اند: امکانات بهداشتی و برق نصب شده‌اند، بال‌های ساختمان‌ها گسترش یافته‌اند، تور‌های سیمی روی راهرو‌ها کشیده شده‌اند تا از خودکشی جلوگیری شود و به‌تازگی تور‌های ضد پهپاد برای جلوگیری از تحویل مواد مخدر نصب شده‌اند.

اما همچنان مقاوم‌سازی، استاندارد‌های گرمایش و تهویه مدرن در ساختمان‌های قرن نوزدهم دشوار است و در نتیجه، زندانیان در معرض دمای نامناسب و استرس‌های صوتی قرار گیرند که مانند دیگر عوامل استرس‌زا در محیط، بر سلامت تاثیر می‌گذارد و می‌تواند پیامد‌هایی برای توانبخشی داشته باشد.

دیوار‌های ضخیم زندان‌های ویکتوریایی که با هدف سرکوب ارتباط میان زندانیان ساخته شده و عایق ضروری صوتی تلقی می‌شدند، اکنون به دشواری جدی برای گرم شدن در سرما یا خنک شدن در گرما تبدیل شده‌اند.

در گزارش سال ۲۰۱۷ درباره این زندان‌ها آمده است: در برخی از زندان‌های ویکتوریایی پنجره‌ها به درستی باز نمی‌شوند و سلول‌ها تهویه ضعیفی دارند؛ در تابستان، برخی از زندانیان گزارش دادند که پنجره‌ها برای تهویه هوا شکسته می‌شوند، زیرا امکان باز کردن آن‌ها وجود ندارد.

نبود امکان کنترل دما، سبب تاثیر بر زندانیان و پیامد‌های رفتاری ماند پرخاشگری مرتبط می‌شوند؛ بررسی‌ها نشان می‌دهند که رفتار‌های ضداجتماعی نتیجه دیگر این کمبود هستند.

سیستم تهویه این زندان‌ها اکنون در تناقض با مقررات ایمنی در برابر آتش‌سوزی قرار دارند.

عدم جذب صدا در محیطی که فریاد‌ها و انفجار‌ها به‌طور مداوم به گوش می‌رسند، به این معنی است که حتی صدا‌های مبهم نیز به مرور زمان پژواک پیدا می‌کنند و یک اتاق پژواک دیوانه‌کننده از صدای خفه ایجاد می‌کنند؛ این سبب می‌شود زندانیان بلندتر صحبت کنند.

در نتیجه افراد همیشه در حال فریاد زدن هستند؛ این امر عمیقا آسیب‌زا است.

چارلی تیلور، بازرس ارشد زندان‌ها، گفت که به‌طور خاص، زندان‌های قرن نوزدهم می‌توانستند برای بسیاری از زندانیانی که علائم اوتیسم را نشان می‌دهند، فوق‌العاده پر سروصدا و ناراحت‌کننده باشند.

وی گفت: بسیاری از زندانیان اختلال طیف اوتیسم دارند و بنابراین آن هیاهوی باورنکردنی که در چنین زندان‌هایی وجود دارد، واقعا برای هر نوع کار توانبخشی نامناسب است.

وضعیت روبه‌وخامت زندان‌های قرن نوزدهمی انگلیس

دولت‌ها در انگلیس از وضعیت زندان‌های سراسر انگلیس و زندان‌های در حال فروپاشی ویکتوریایی که همچنان بیش از یک چهارم زندانیان را در خود جای داده‌اند، ناامید هستند.

شواهد مربوط به بی‌توجهی و فرسودگی زندان‌ها در همه جا دیده می‌شود؛ گزارش‌های تیلور نیز این موضوع را تایید کرده است.

وی نمونه‌هایی از هجوم موش و کبوتر، رطوبت و کپک را کشف کرد؛ دیوار‌های زندان اچ‌ام‌پی وینچستر آنقدر خیس بودند که زندانیان می‌توانستند در‌های سلول خود را بردارند یا با کارد و چنگال پلاستیکی از آن عبور کنند.

مقام‌های انگلیسی می‌گویند که در کوتاه‌مدت تا میان‌مدت، زندان‌های ویکتوریا باید باز بمانند؛ چراکه پیش‌بینی‌های فعلی نشان می‌دهد که جمعیت زندان‌ها تا سال ۲۰۲۹ به ۱۰۰ هزار نفر خواهد رسید.

در عین حال، سرعت برنامه ساخت‌وساز وزارت دادگستری انگلیس نشان می‌دهد که هیچ‌یک از زندان‌های قرن نوزدهم تا سال ۲۰۲۹ تعطیل نمی‌شوند.

مقام‌های انگلیسی ادعا می‌کنند که حدود هزار سلول زندان‌های ویکتوریایی را قرن بیست‌ویکمی می‌کنند.

پیش‌بینی می‌شود تا پایان امسال حدود ۳۵۰ مکان در زندان‌های ویکتوریا که بلااستفاده هستند، دوباره فعال شوند؛ زندان‌های جدید در حال ساخت هستند و بلوک‌های جدیدی به زندان‌های موجود اضافه می‌شوند.

دولت انگلیس هدف خود را برای ساخت ۱۴ هزار سلول دیگر تا سال ۲۰۳۱ تعیین کرده است.

انتهای پیام/