طرح رژیم صهیونیستی برای استفاده ابزاری از کمک‌های بشردوستانه در غزه

طرح گزارش‌شده رژیم صهیونیستی برای توزیع کمک‌های بشردوستانه در نوار غزه چیزی بیش از یک مانور جدید با هدف طولانی‌تر کردن محاصره جامع و غیرقانونی اعمال‌شده بر این سرزمین نیست. 

کارشناسان می‌گویند که این اقدام گرسنگی را دوباره رواج می‌دهد، اما این بار تحت پوشش بشردوستانه، و استفاده‌ی مداوم از آن را به‌عنوان سلاحی در چارچوب نسل‌کشی مداومی که بیش از ۱۹ ماه به طول انجامیده، مشروعیت می‌بخشد. 

این طرح، از تعریف نوع و کمیت کمک گرفته تا تنظیم ورود، ذخیره‌سازی، توزیع و اینکه چه کسی مجاز به دریافت آن است، بر کنترل کامل سیستم کمک‌رسانی متمرکز است. این نشان‌دهنده قصد آشکار رژیم صهیونیستی برای مدیریت گرسنگی به‌جای پایان دادن به آن و همچنین تحکیم بیشتر کنترل بر اساسی‌ترین مایحتاج زندگی فلسطینیان در نوار غزه است. 

براساس گزارش رسانه‌های عبری‌زبان، رژیم صهیونیستی با هماهنگی آمریکا در تلاش است تا سازوکار جدیدی برای ارائه کمک‌های بشردوستانه به نوار غزه از طریق یک صندوق بین‌المللی که کشور‌ها و موسسه‌های اهداکننده آن را پشتیبانی می‌کنند، ایجاد کند. 

تحت این سازوکار، ارتش رژیم صهیونیستی مجتمع‌های توزیع کمک را در بخش‌های خاصی از نوار غزه احداث خواهد کرد. خانواده‌های فلسطینی اجازه خواهند داشت هفته‌ای یک بار به این مجتمع‌ها دسترسی داشته باشند تا یک بسته کمکی برای هر خانواده دریافت کنند که برای ۷ روز در نظر گرفته شده است. یک شرکت خصوصی آمریکایی مدیریت تدارکات و تامین امنیت در داخل و اطراف مجتمع‌ها را برعهده خواهد داشت، درحالی که ارتش اشغالگر امنیت مناطق اطراف را تامین خواهد کرد.

ناظر حقوق بشر اروپا-مدیترانه (یورو-مد مانیتور) گزارش کرد: این طرح در واقع سیستمی است که کنترل کامل بر جمعیت غیرنظامی این منطقه‌ی محصور را تقویت می‌کند و غذا، دارو و آب را به ابزار‌های اخاذی جمعی تبدیل می‌کند که با یک چارچوب نظامی-امنیتی، به‌جای یک چارچوب بشردوستانه-حقوقی مدیریت می‌شود.

این سازوکار پیشنهادی امتداد سیاست خفقان‌آور رژیم صهیونیستی در نوار غزه بوده و به‌عنوان انحرافی از نیاز مبرم به دسترسی فوری و بی‌قیدوشرط بشردوستانه عمل می‌کند. این سازوکار در عمل به رژیم صهیونیستی زمان بیشتری می‌دهد تا هم مردم نوار غزه را گرسنه نگه دارد و هم تخریب و ویرانی نظام‌مند رخ داده در جریان نسل‌کشی که همچنان مرتکب می‌شود را عادی جلوه دهد.

جزئیات گزارش‌شده از این سازوکار جدید نشان می‌دهد که این سازوکار بر ایجاد تاسیسات توزیع کمک در مکان‌های خاص (دور از مناطق پرجمعیت و نزدیک به مواضع نظامی رژیم صهیونیستی) متکی خواهد بود؛ با توجه به اینکه این کمک‌ها به‌عنوان ابزاری برای انتقال اجباری جمعیت تحت پوشش بشردوستانه استفاده می‌شوند، خطر بزرگی را برای غیرنظامیان ایجاد می‌کند. 

خانواده‌های گرسنه‌ای که از اکتبر ۲۰۲۳ (مهر ۱۴۰۲) تحت سیاست گرسنگی نظام‌مند رژیم صهیونیستی قرار گرفته‌اند، احتمالا مجبور خواهند شد برای زنده ماندن به نزدیکی این تاسیسات نقل مکان کنند و این موضوع رزیم اشغالگر را قادر می‌سازد تا مناطق مسکونی بزرگی را خالی از سکنه کند و یک واقعیت جمعیتی جدید را تحمیل کند که مانع بازگشت مردم می‌شود.

سابقه رژیم صهیونیستی در زمینه‌های مشابه دلایل محکمی را برای این باور فراهم می‌کند که سازوکار پیشنهادی بی‌طرفانه یا بشردوستانه نخواهد بود، بلکه ابزاری جدید در استراتژی جابه‌جایی اجباری مداوم است. 

یورو-مد مانیتور درطول حمله و تخریب استان شمالی غزه در اکتبر ۲۰۲۴ (مهر/آبان ۱۴۰۳) استفاده ارتش رژیم صهیونیستی از روش‌های پیچیده و هماهنگ برای سوق دادن ساکنان به سمت جنوب غزه به‌منظور دسترسی به غذا و کمک را مستند کرد.

این کارزار، بمباران سنگین و محاصره کامل را با پخش اعلامیه‌های هوایی و تماس‌های تلفنی که ساکنان را به حرکت به منطقه به‌اصطلاح بشردوستانه در المواصی ترغیب می‌کرد، ترکیب کرد؛ افراد در صورت ماندن در مناطقی که به‌عنوان مناطق جنگی تعیین شده بودند، با تهدید رد کمک مواجه می‌شدند.

این مکانیسم پیشنهادی همچنین نقض دوگانه قوانین بین‌المللی است. نخست، تعهد‌های رژیم صهیونیستی را به‌عنوان یک قدرت اشغالگر تحت کنوانسیون چهارم ژنو نقض می‌کند، که آن را ملزم به تامین نیاز‌های اولیه جمعیت اشغالی و تسهیل کمک‌های بشردوستانه بدون تاخیر، تبعیض یا شرایط سیاسی می‌کند. دوم، این طرح با اصول قوانین بین‌المللی بشردوستانه و حقوق بشر که استفاده از کمک به‌عنوان ابزاری برای فشار یا کنترل سیاسی را ممنوع می‌کند، مغایرت دارد. 

این قوانین حکم می‌کنند که کمک‌ها صرفا براساس نیاز، با بی‌طرفی، براساس عدم تبعیض و به موقع و به میزان کافی ارائه شوند؛ اینها اصولی هستند که در مکانیسم پیشنهادی رژیم صهیونیستی وجود ندارند. 

علاوه بر این، مکانیسم پیشنهادی در عمل زمینه را برای کنترل دائمی رژیم صهیونیستی بر بخش‌هایی از نوار غزه فراهم می‌کند و نوعی الحاق پنهان را امکان‌پذیر می‌سازد. با قرار دادن مجتمع‌های به‌اصطلاح بشردوستانه در مناطق باز نزدیک اماکن نظامی، این مکان‌ها به کمربند‌های امنیتی رژیم صهیونیستی تبدیل می‌شوند که برای غیرنظامیان فلسطینی در منطقه غیرقابل دسترس هستند و به جدایی جغرافیایی و جمعیتی آنها از بقیه نوار غزه منجر می‌شود.

این مناطق ممکن است بعدا به‌عنوان مناطق نظامی بسته یا کریدور‌های لجستیکی مرتبط با زیرساخت‌های نظامی و غیرنظامی طبقه‌بندی شوند. این موضوع به حضور رژیم صهیونیستی در نوار مشروعیت می‌بخشد و آن را در عمل غیرقابل برگشت می‌کند. به این ترتیب، کنترل موقت مرتبط با توزیع کمک‌ها و به‌اصطلاح تامین نیاز‌های بشردوستانه می‌تواند به دروازه‌ای برای تغییر شکل واقعیت جغرافیایی این منطقه محصور تبدیل شود.

مدیریت مستقیم یا غیرمستقیم رژیم صهیونیستی بر این مکانیسم همچنین می‌تواند اهداف نامعلومی را، ازجمله جمع‌آوری داده‌های به‌روز شده درمورد جمعیت غیرنظامی (مکان‌ها، حرکات و الگو‌های جابه‌جایی آنها) دنبال کند؛ این داده‌ها سپس می‌تواند برای ردیابی، نظارت، هدف قرار دادن و باج‌گیری از آنها استفاده شود. رژیم صهیونیستی دهه‌هاست که به‌طور غیرقانونی درحال جمع‌آوری اطلاعات مربوط به غیرنظامیان فلسطینی است. 

در نهایت، محدود کردن هر خانواده به یک بسته کمکی در هفته به هیچ وجه با حداقل استاندارد‌های لازم برای مقابله با قحطی یا احیای امنیت غذایی مطابقت ندارد. در عوض، این کار یک پوشش سطحی برای بحران جاری ارائه می‌دهد.

سازمان‌های حقوق بشری می‌گویند که طرح رژیم صهیونیستی به‌جای تضمین جریان پایدار و کافی کمک (همان‌طور که در قوانین بین‌المللی مقرر شده) کمک‌ها را به‌عنوان نوعی باج‌گیری مورد استفاده قرار داده و دسترسی به غذا تحت محدودیت‌های این رژیم قرار می‌گیرد. این موضوع برآورده کردن نیاز‌های اساسی بقا را به یک امتیاز تبدیل می‌کند که به هوس‌های ارتش رژیم صهیونیستی بستگی دارد و هرگونه ظرفیتی را برای جمعیت یا موسسه‌های فلسطینی برای سازگاری با ذخیره‌سازی و نگهداری مواد غذایی از بین می‌برد.

شواهد میدانی، به‌ویژه از زمانی که رژیم صهیونیستی نسل‌کشی مردم غزه را در ۱۸ مارس ۲۰۲۵ (۲۸ اسفند ۱۴۰۳) ازسرگرفت، نشان می‌دهد که مکانیسم پیشنهادی کمک‌های بشردوستانه برای کاهش بحران در نظر گرفته نشده، بلکه برای تشدید کنترل بر جمعیت و مهندسی مجدد چشم‌انداز بشردوستانه تحت نظارت به‌اصطلاح نظامی-امنیتی است. 

رژیم صهیونیستی طی روز‌های گذشته موسسه‌های خیریه و تاسیسات غذایی را هدف قرار داده و دست‌کم ۸ امدادگر را در مرکز و شمال نوار غزه به شهادت رسانده است. این رژیم همچنین حمله‌های نظام‌مند به کارکنان مسئول حفاظت از تاسیسات ذخیره‌سازی مواد غذایی را انجام داده و امکان اتمام ذخایر کمیاب موجود را فراهم کرده است.

این مکانیسم پیشنهادی همچنین به بهانه بی‌طرفی سیاسی به‌دنبال کنار گذاشتن آنروا و سازمان‌های امدادی فلسطینی و همچنین بین‌المللی است. این محرومیت عمدی، باتجربه‌ترین و آزمایش‌شده‌ترین بازیگران میدانی را که به‌طور مداوم کمک‌های موثر و عادلانه ارائه داده‌اند، هدف قرار می‌دهد. در صورت اجرای این مکانیسم، این محرومیت، مردم نوار غزه را از کانال‌های امدادی مورد اعتماد که قادر به ارائه کمک‌های مداوم و شفاف هستند، محروم می‌کند و چنین کانال‌هایی را با سیستم جدیدی که منافع سیاسی و امنیتی آن را کنترل می‌کنند، جایگزین می‌کند؛ همچنین همزمان ساختار‌های دیرینه‌ای را که به‌عنوان شریان حیاتی عمل کرده‌اند، از بین می‌برد. 

در زمانی که فوریت و کارایی بسیار مهم هستند، جامعه بین‌المللی باید از ایجاد مکانیسم پیچیده‌ای که برای خدمت به دستور کار‌های سیاسی و جنایی به قیمت جان غیرنظامیان طراحی شده است، جلوگیری کند.

دخالت آمریکا در برنامه‌ریزی و ترویج سازوکار پیشنهادی تصادفی نیست، بلکه امتداد مستقیم حمایت سیاسی و نظامی آن از نسل‌کشی رژیم صهیونیستی در نوار غزه است. 

دولت آمریکا با استفاده مکرر از حق وتو خود در شورای امنیت برای جلوگیری از تلاش‌های بین‌المللی برای پاسخگو کردن رژیم صهیونیستی، پوشش دیپلماتیک مهمی فراهم کرده است. همزمان، جریان مداومی از سلاح و مهمات را فراهم کرده که به‌طور مستقیم برای کشتار ده‌ها هزار فلسطینی و بمباران پناهگاه‌ها، خانه‌ها، مدارس و بیمارستان‌ها استفاده شده است. 

انتهای پیام/