طرح رژیم صهیونیستی برای اشغال کامل غزه؛ ناقض قوانین بین‌المللی

سکوت جامعه بین‌المللی در قبال نسل‌کشی رژیم صهیونیستی در غزه، بازتابی از بی‌خیالی و همدستی در سال‌های اولیه صهیونیسم است. 

اعلامیه اخیر بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی نشان می‌دهد که این رژیم اکنون قصد دارد غزه را به‌طور نامحدود اشغال کند.

دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا پس از وعده پایان جنگ درطول مبارزات انتخاباتی خود، به نتانیاهو این اختیار را داده که جنگ را طبق شرایط خود پیش ببرد. 

آنچه که به‌طور عمده در گفتمان صهیونیست‌ها درمورد اشغال مجدد غایب است، نگرانی درمورد چگونگی تاثیر آن بر فلسطینی‌ها است، که بیش از ۲ ماه است به دلیل محاصره از کمک‌های بشردوستانه محروم شده‌اند.

بزالل اسموتریچ، وزیر دارایی رژیم صهیونیستی اظهار کرد: ما بالاخره نوار غزه را اشغال خواهیم کرد. ما دیگر از کلمه اشغال نخواهیم ترسید.

آندریاس کریگ، کارشناس دانشکده مطالعات امنیتی در کینگز کالج لندن، نگرانی خود را مبنی بر اینکه گسترش زیرساخت‌های نظامی رژیم صهیونیستی در داخل غزه، منعکس‌کننده استراتژی گسترده‌تر کنترل دائمی است، ابراز کرد.

کارشناسان هشدار می‌دهند که برنامه‌های اعلام‌شده‌ی رژیم صهیونیستی طرحی برای پاکسازی قومی است.

ممنوعیت تصرف سرزمین به واسطه اشغال نظامی اصلی است مسلم و بلامنازع که از قابل قبول نبودن کاربرد زور به آن‌گونه که در منشور سازمان ملل مقرر شده و در بند ۱۰ اعلامیه اصول حاکم بر روابط دوستانه و همکاری میان کشور‌ها ۱۹۷۰تکامل یافته، منتج می‌شود.

این ممنوعیت در بند ۳ ماده ۵ و در بند ۷ مقدمه قطعنامه تعریف تجاوز نیز مورد تاکید قرار گرفته است. قطعنامه تعریف تجاوز در بند ۳ ماده ۵ می‌گوید: هیچ‌گونه تصرف ارضی یا امتیازویژه ناشی از تجاوز، قانونی شناخته نمی‌شود و نخواهد شد.

همچنین براساس حقوق بین‌الملل بشردوستانه (IHL)، اشغال زمانی رخ می‌دهد که یک دولت یا رژیم کنترل موثر و بدون رضایت خود را بر سرزمینی که هیچ گونه حق حاکمیتی بر آن ندارد، اعمال کند. 

ماده ۴۲ مقررات لاهه ۱۹۰۷ اشغال را اینگونه تعریف می‌کند: سرزمینی زمانی اشغال‌شده محسوب می‌شود که در عمل تحت اقتدار ارتش متخاصم قرار گیرد. اشغال فقط به سرزمینی که چنین اقتداری در آن ایجاد شده و قابل اعمال است، گسترش می‌یابد. 

حقوق اشغال (به‌عنوان شاخه‌ای از حقوق بین‌الملل بشردوستانه) اشغال جزئی یا کامل یک سرزمین را تنظیم می‌کند. مقررات مربوط به اشغال را می‌توان در مقررات لاهه ۱۹۰۷، کنوانسیون چهارم ژنو و پروتکل اول الحاقی به کنوانسیون‌های ژنو یافت.

براساس قانون اشغال، قدرت اشغالگر حاکمیت بر سرزمین اشغالی را به‌دست نمی‌آورد و موظف است به قوانین و نهاد‌های موجود در سرزمین اشغالی احترام بگذارد. فرض بر این است که اشغال موقت خواهد بود و قدرت اشغالگر باید وضع موجود را در سرزمین اشغالی حفظ کند.

هدف این قانون تضمین حفاظت و رفاه غیرنظامیان ساکن در سرزمین‌های اشغالی است. مسئولیت‌های قدرت اشغالگر ازجمله شامل تعهد به تضمین رفتار انسانی با مردم محلی و برآوردن نیاز‌های آنها، احترام به املاک خصوصی، مدیریت املاک عمومی، عملکرد موسسه‌های آموزشی، تضمین وجود و عملکرد خدمات پزشکی، اجازه انجام عملیات امدادی و همچنین اجازه انجام فعالیت‌های سازمان‌های بشردوستانه بی‌طرف مانند کمیته بین‌المللی صلیب سرخ است.

اما بررسی رویکرد و اقدام‌های رژیم صهیونیستی نشان می‌دهد که این رژیم به هیچ یک از این موارد عمل نکرده است. رژیم صهیونیستی درحال حاضر با فلسطینی‌ها انسانی رفتار نمی‌کند، نیاز‌های آنها را برآورده نمی‌کند، به دارایی‌ها و املاک آنها احترام نمی‌گذارد و به‌طور مداوم مدارس و همچنین مراکز پزشکی نوار غزه را هدف قرار می‌دهد. 

ممنوعیت تصرف سرزمین به واسطه اشغال نظامی اصلی است مسلم و بلامنازع که از قابل قبول نبودن کاربرد زور به آن‌گونه که در منشور سازمان ملل مقرر شده و در بند ۱۰ اعلامیه اصول حاکم بر روابط دوستانه و همکاری میان کشور‌ها ۱۹۷۰تکامل یافته، منتج می‌شود.

انتهای پیام/