تاثیر محاصره و قحطی در غزه بر سالمندان

سالمندان و کودکان غزه در کنار تلفات بی‌امان ناشی از بمباران مداوم رژیم صهیونیستی، مرگی خاموش را تجربه می‌کنند که تاکنون به‌طور عمده ثبت و مستند نشده است. 

این نتیجه شرایط زندگی مرگباری است که رژیم صهیونیستی به‌طور عمدی برای خسته کردن جمعیت اعمال کرده است. در خط مقدم این جنایت‌ها، گرسنگی، تحمیل رنج شدید، محرومیت از مراقبت‌های پزشکی و اعمال محاصره کامل قرار دارد که همگی بیش از ۱۹ ماه است که نسل‌کشی مداوم را رقم می‌زنند.

محاصره شدید که اکنون وارد سومین ماه متوالی خود می‌شود، اثر‌های مخرب و طولانی‌مدتی داشته و به‌طور نامتناسبی به آسیب‌پذیرترین افراد غزه آسیب رسانده است. سیاست نظام‌مند رژیم صهیونیستی به‌دنبال از بین بردن تمام راه‌های بقا و از بین بردن هر راهی برای زنده ماندن است. این موضوع فاجعه انسانی را عمیق‌تر می‌کند و آن را به ابزاری اصلی در اجرای سیاست نسل‌کشی تبدیل می‌کند.

طی هفته گذشته، شهادت ۱۴ فلسطینی مسن در سراسر غزه براثر عوارض مربوط به گرسنگی، سوء تغذیه و عدم مراقبت‌های پزشکی ثبت شده است. این مرگ‌ها به‌طور مستقیم با بسته‌شدن کامل گذرگاه‌های مرزی و جلوگیری رژیم اشغالگر از ورود کمک‌های بشردوستانه و کالا‌های اساسی به نوار غزه از ۲ مارس (۱۲ اسفند ۱۴۰۳) مرتبط است. 

قربانیان در مناطق مختلف غزه جان باختند، جایی که ساکنان با کمبود شدید غذا، آب آشامیدنی و دارو مواجه هستند. قحطی درحال گسترش بوده، سیستم بهداشتی فروپاشیده است و حتی ابتدایی‌ترین مراقبت‌های پزشکی نیز در دسترس نیست و افراد آسیب‌پذیر، به‌ویژه سالمندان و مبتلایان به بیماری‌های مزمن، در انزوای کامل از دنیای خارج، جان خود را از دست می‌دهند. 

مرگ مصباح عبدالرئوف عبدالغفور ۸۴ ساله به‌تازگی در خان‌یونس ثبت شد. خانواده او به گروه‌های حقوق بشری گفتند که وضعیت مصباح پس از تشخیص سرطان معده به‌شدت رو به وخامت رفت. به‌دلیل محاصره کامل رژیم صهیونیستی امکان ارجاع او برای درمان به خارج از غزه وجود نداشت. با توجه به اینکه هیچ درمانی در داخل غزه در دسترس نبود و وضعیت سلامتی این مرد ۸۴ ساله به‌دلیل سوءتغذیه و کمبود غذای مناسب رو به وخامت بیشتری بود، سرانجام تسلیم مرگ شد. 

مرگ طالب صباح سلیمان العرجه ۸۰ ساله، یک نمونه دیگر است. فرزند او گفت: پس از آغاز جنگ غزه و تحمیل محاصره خفقان‌آور، پدرم به‌دلیل کمبود غذا دچار مشکل‌های سلامتی مداوم شد. ما در رفح در شرایط فلاکت‌باری زندگی می‌کردیم و وقتی به خان‌یونس آواره شدیم، رنج‌ها بدتر شد. ما حتی از ابتدایی‌ترین مایحتاج زندگی هم بی‌بهره بودیم. پدرم از گرمای شدید داخل چادر در طول روز و حشرات گزنده در شب شکایت داشت. او به‌عنوان یک مرد مسن نمی‌توانست گرسنگی یا تشنگی را تحمل کند. او در طول روز درخواست آب آشامیدنی سرد می‌کرد، اما ما نمی‌توانستیم آن را فراهم کنیم. او مشتاق غذا‌هایی مانند مرغ، ماهی، تخم‌مرغ و میوه بود، اما هیچ‌کدام در دسترس نبود.

او اضافه کرد: پدرم به‌تازگی دچار مشکل جدی سلامتی شده بود. گرسنگی و سوءتغذیه بدن او را به‌شدت ضعیف و ناتوان کرده بود، بنابراین او را به بیمارستان ناصر منتقل کردیم. پس از معاینه، پزشکان دریافتند که او از کم‌خونی حاد و کمبود شدید پروتئین و مواد معدنی رنج می‌برد. پدرم کمتر از ۳۰ ساعت در بیمارستان ماند. بدن او به داروها، مکمل‌ها یا مایعات داخل وریدی تجویز شده پاسخ نداد و در نهایت درگذشت.

ناظر حقوق بشر اروپا-مدیترانه (یورو-مد مانیتور) گزارش کرد که ده‌ها بیمار مسن به بیمارستان‌ها مراجعه کرده‌اند که بیشتر آنها مبتلا به سوءتغذیه حاد و کم‌خونی تشخیص داده شده‌اند. بسیاری بدون دسترسی به درمان برای بیماری‌های مزمن خود مجبور شده‌اند به غذای کنسروی به‌عنوان منبع اصلی تغذیه خود تکیه کنند؛ این موضوع باعث می‌شود که سلامت آنها به‌طرز چشمگیری رو به وخامت رفته و در برخی موارد به مرگ منجر شود.

تعداد فزاینده‌ای از سالمندان، کودکان و بیماران اکنون در نتیجه مستقیم سوءتغذیه شدید و گرسنگی، در بحبوحه فروپاشی نظام‌مند سیستم مراقبت‌های بهداشتی غزه ناشی از محاصره رژیم صهیونیستی، جان خود را از دست می‌دهند. 

چنین اقدام‌هایی به برخی از شدیدترین جنایت‌ها تحت اساسنامه رم دادگاه کیفری بین‌المللی منجر می‌شود که قتل عمد (ازجمله ایجاد مرگ از طریق گرسنگی یا محرومیت از مراقبت‌های پزشکی) را به‌عنوان یک جنایت جنگی و جنایت علیه بشریت طبقه‌بندی می‌کند. 

این اقدام‌ها همچنین چه از طریق اعمال قتل، وارد کردن آسیب جدی جسمی یا روحی، یا تحمیل شرایط زندگی با هدف نابودی فیزیکی یک گروه محافظت شده، به‌طور کامل یا جزئی معیار‌های قانونی جرم نسل‌کشی را برآورده می‌کنند. رژیم صهیونیستی بیش از ۱۹ ماه است که این جنایت را علیه جمعیت غیرنظامی غزه اجرا می‌کند.

بحران انسانی در غزه به سطوح فاجعه‌باری رسیده است. گرسنگی دیگر محدود به گروه‌های آسیب‌پذیر یا به حاشیه رانده شده نیست؛ اکنون بر همه اقشار جامعه تاثیر می‌گذارد. تقریبا فروپاشی کامل خدمات عمومی ضروری و الزامات اولیه برای بقا، از جمله دسترسی به غذا، مراقبت‌های بهداشتی و سرپناه، رخ داده است.

انتهای پیام/