پیامد‌های خروج آمریکا از سازمان بهداشت جهانی

تصمیم دولت آمریکا در ۲۰ ژانویه (اول بهمن) برای خروج آمریکا از سازمان بهداشت جهانی (WHO) تغییر عمیقی در سیاست جهانی بهداشت و درمان ایجاد کرد، اما پیامد‌های آن بسیار فراتر از ژئوپلیتیک است. 

هسته اصلی این خروج، بی‌توجهی به برابری‌های بهداشتی است که بدون شک اختلاف‌های آشکار بین کشور‌های با درآمد بالا و کم درآمد را افزایش می‌دهد. 

خروج آمریکا به‌عنوان اصلی‌ترین تامین‌کننده مالی سازمان بهداشت جهانی، توانایی این سازمان را برای انجام ماموریت حیاتی خود در کاهش نابرابری‌های بهداشتی، به‌ویژه در کشور‌های با درآمد کم و متوسط (LMICs) به خطر می‌اندازد، جایی که سیستم‌های مراقبت بهداشتی درحال حاضر شکننده و وابسته به همکاری جهانی هستند. 

خروج آمریکا از سازمان بهداشت جهانی صرفا یک تصمیم سیاسی نیست؛ این ضربه مستقیمی به امنیت سلامت میلیون‌ها نفر در کشور‌های با درآمد کم و متوسط است که برای خدمات ضروری به این سازمان بین‌المللی متکی هستند. 

سازمان بهداشت جهانی برای دهه‌ها ستون فقرات طرح‌های برابری مراقبت‌های بهداشتی جهانی بوده و به‌عنوان منبعی حیاتی برای پیشگیری از بیماری‌ها، کارزار‌های ایمن‌سازی و برنامه‌های سلامت مادران عمل کرده است. بدون بودجه آمریکا (حدود ۱۶ درصد از بودجه دوسالانه سازمان بهداشت جهانی) ابتکار‌های مهمی که بیماری‌های قابل پیشگیری را هدف قرار می‌دهند، با شکست‌های فوری و طولانی‌مدت مواجه خواهند شد. 

به‌عنوان نمونه، برنامه‌های ریشه‌کنی فلج اطفال در افغانستان و پاکستان، به‌شدت به کمک‌های واشنگتن متکی است. قطع ناگهانی کمک‌ها می‌تواند به احیای مجدد فلج اطفال منجر شود و تلاش‌های جهانی را برای از بین بردن این بیماری تا سال ۲۰۳۰ به‌خطر اندازد. 

بودجه آمریکا در کشور‌های جنوب صحرای آفریقا، جایی که پوشش واکسیناسیون ممکن است در برخی مناطق به زیر ۵۰ درصد کاهش یابد، به اطمینان از دسترسی کودکان، زنان باردار و پناهندگان در شرایط اضطراری به واکسن کمک می‌کند. این بودجه به تلاش‌های جهانی واکسیناسیون و ابتکار جهانی ریشه‌کنی فلج اطفال کمک می‌کند که برای دستیابی به هدف توسعه پایدار، یعنی سلامت و رفاه برای همه، ضروری هستند. 

میدل‌ایست‌آی نوشت: هزینه واقعی خروج آمریکا از سازمان بهداشت جهانی تنها مربوط به سرمایه‌های از دست‌رفته نیست؛ این هزینه همچنین درمورد جان انسان‌های در خطر است. 

سازمان بهداشت جهانی تنها سازمانی در بسیاری از کشور‌های با درآمد کم و متوسط است که قادر به پاسخگویی به شیوع وبا، مالاریا یا دانگ است، جایی که سیستم‌های بهداشتی منابع کافی ندارند. شیوع ابولا در غرب آفریقا بین سال‌های ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۶ نشان داد که چگونه یک وضعیت اضطراری بهداشتی بدون حمایت قوی بین‌المللی می‌تواند به‌سرعت تشدید شود. 

آمریکا با خروج از این سازمان واکنش‌های بین‌المللی به شیوع‌های آتی را تضعیف می‌کند و این کشور‌ها را در برابر پیامد‌های ویرانگر، به‌ویژه گروه‌های به حاشیه رانده‌شده مانند پناهندگان، جمعیت‌های بومی و زنان آسیب‌پذیر می‌کند. در صورت فروپاشی بیشتر یا عدم گسترش سیستم‌های بهداشتی، افزایش عوارض و مرگ‌ومیر در میان این گروه‌ها پیامد‌های قابل پیش‌بینی است.

حقیقت این است که کار سازمان بهداشت جهانی غیرقابل جایگزینی است و این سازمان که از آسیب‌پذیرترین جمعیت‌ها در سراسر جهان، به‌ویژه در کشور‌های با درآمد کم و متوسط محافظت می‌کند. 

انتهای پیام/