پیامد‌های سکوت جامعه علمی جهان در برابر کارزار جنایت‌کارانه رژیم صهیونیستی در ترور دانشمندان 

به گزارش asiantelegraphqatar، حمله رژیم صهیونیستی به ساختمان مسکونی که سیدمحمدرضا صدیقی صابر، دانشمند ایرانی و خانواده‌اش در آن در آستانه اشرفیه استان گیلان حضور داشتند، یکی از سیاه‌ترین برگ‌های کارنامه دانشمندکشی این رژیم است.

در حالی که خانواده صدیقی صابر به‌دنبال لحظه‌ای کوتاه برای آرامش و دور از خشونت جنگ ۱۲ روزه رژیم صهیونیستی علیه ایران بودند، رژیم صهیونیستی برنامه جنایت‌کارانه دیگری را در سر می‌پروراند.

برنامه جنایت‌کارانه رژیم صهیونیستی در نهایت به شهادت دانشمند ایرانی و ۱۵ نفر از اعضای خانواده‌اش و چند نفر از همسایگان منجر شد؛ این جنایت به حدی هولناک بود که شناسایی برخی از قربانیان از طریق آزمایش DNA ممکن شد.

این یک حمله در میدان جنگ نبود، بلکه یک ترور عمدی بود که نه تنها یک دانشمند، بلکه غیرنظامیان دیگر را نیز شامل شد؛ با وجود ادعا‌های رژیم صهیونیستی درباره ضرورت نظامی یا دفاع پیشگیرانه، چنین توجیه‌هایی تحت بررسی دقیق حقوق بین‌الملل بشردوستانه بی‌اعتبار می‌شوند.

هیچ‌یک از خانه‌های هدف قرارگرفته در آستانه اشرفیه هیچ ویژگی نظامی نداشتند؛ آن‌ها خانه‌های معمولی خانوادگی بودند که دور از هرگونه هدف نظامی یا میدان جنگ قرار داشتند.

حتی با پذیرش این فرض که رژیم صهیونیستی دانشمند ایرانی را به دلیل حرفه‌اش یک تهدید استراتژیک می‌دانست، مرگ ۱۵ غیرنظامی دیگر، ازجمله زنان و کودکان که در نتیجه آن رخ داد، این حمله را آشکارا نامتناسب و بی‌هدف می‌کند.

براساس ماده ۸ اساسنامه رم دیوان بین‌المللی کیفری، این عمل بدون شک یک جنایت جنگی محسوب می‌شود.

رژیم صهیونیستی اغلب برای توجیه چنین جنایت‌هایی به آموزه‌های دفاع از خود پیشگیرانه متوسل می‌شود؛ با وجود این، قوانین بین‌المللی حمله‌های پیشگیرانه‌ای که غیرنظامیان را هدف قرار می‌دهند، ممنوع کرده و شرایط سختگیرانه‌ای از تمایز، تناسب، ضرورت و احتیاط را وضع می‌کند، استاندارد‌هایی که رژیم صهیونیستی در حمله خود به‌وضوح از آن‌ها پیروی نکرد.

حتی طبق قوانین بین‌المللی عرفی، حق دفاع از خودِ پیشگیرانه با دکترین کارولین محدود می‌شود که تاکید دارد که استفاده از این حق مستلزم آن است که تهدید «فوری، فراگیر، بدون هیچ انتخاب وسیله‌ای و بدون لحظه‌ای برای تامل» باشد.

رژیم صهیونیستی هیچ مدرک معتبری ارائه نکرده است که نشان دهد دانشمند ایرانی هدف قرارگرفته، چنین تهدید قریب‌الوقوع و فراگیری را ایجاد کرده است.

ترور این دانشمند ایرانی، یک اقدام تروریستی منحصر‌به‌فرد نبود؛ کارزار ترور رژیم صهیونیستی چندین دانشمند دیگر ایرانی را نیز هدف قرار داده است؛ در ۱۳ ژوئن ۲۰۲۵ (۲۳ خرداد ۱۴۰۴) رژیم صهیونیستی در جنایتی همزمان ۹ دانشمند برجسته ایران ازجمله فریدون عباسی، رئیس سابق سازمان انرژی اتمی، سیدامیرحسین فقهی، معاون سازمان انرژی اتمی، اکبر مطلبی زاده، مهندس هسته‌ای، محمدمهدی طهرانچی، رئیس دانشگاه آزاد اسلامی، سعید برجی، متخصص مهندسی مواد، منصور عسگری، متخصص فیزیک، احمدرضا ذوالفقاری دریانی، مهندس هسته‌ای، علی باکویی کتریمی، متخصص مکانیک و عبدالحمید مینوچهر، رئیس دانشکده مهندسی هسته‌ای دانشگاه شهید بهشتی را هدف قرار داد.

علاوه بر این، در ۲۰ ژوئن ۲۰۲۵ (۳۰ خرداد ۱۴۰۴) سیدایثار طباطبایی قمشه، یکی دیگر از مهندسان ایرانی در تهران ترور شد.

این ترور‌های هدفمند، وسعت عملیات رژیم صهیونیستی علیه جامعه علمی ایران در طول این درگیری را برجسته می‌کند؛ در عین حال، نمی‌توان این حمله‌ها را به‌عنوان حوادثی مجزا نیز نادیده گرفت، بلکه آن‌ها بخش‌هایی از یک کارزار عمدی چندین ساله هستند که جامعه علمی و زیرساخت‌های غیرنظامی ایران را هدف قرار داده است.

حقوق بین‌الملل بشردوستانه در طول درگیری‌های مسلحانه دقیقا برای جلوگیری از جنایت‌هایی مانند این‌ها، کاملا الزام‌آور هستند و قوانین آن صریح است: غیرنظامیان و اشیاء غیرنظامی هرگز نباید عامدانه هدف قرار گیرند.

اصل تمایز نیز بر تمایز بین اهداف نظامی و غیرنظامی به‌عنوان وظیفه‌ای صریح و بدون ابهام تاکید می‌کند.

از نظر تاریخی، حتی در اوج تنش‌های جنگ سرد، آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی از هدف قرار دادن دانشمندان خودداری کردند و خود دانش همچنان خارج از محدوده باقی ماند.

اگر اکنون بپذیریم که دانشمندان به دلیل تخصص خود کشته می‌شوند، پس هیچ محققی در هیچ کجا در امان نیست؛ با وجود این پیامد‌های نگران‌کننده، جامعه علمی جهانی تا حد زیادی سکوت کرده است.

نهاد‌های پیشرو مانند یونسکو، شورای بین‌المللی علوم و انجمن فیزیک آمریکا هیچ بیانیه‌ای در محکومیت این ترور‌ها صادر نکرده‌اند.

ناکامی نهاد‌های علمی بین‌المللی در محکوم کردن ترور عمدی همتایان خود، ارزش جهانی خود علم را تضعیف می‌کند؛ دانشمندان در همه جا به مرز‌هایی وابسته‌اند که سیاست و دانش، جنگ و صلح، خشونت و اکتشاف را از هم جدا می‌کند؛ بدون این مرزها، همکاری علمی بین‌المللی به‌عنوان سنگ بنای پیشرفت بشر به‌شدت به خطر می‌افتد.

قوانین بین‌المللی دقیقا برای جلوگیری و مجازات چنین جنایت‌هایی وجود دارد؛ سازمان ملل باید قتل‌عام آستانه اشرفیه را به‌طور مستقل بررسی کند و نهاد‌های علمی جهانی باید فوری و به‌صورت آشکار از مصونیت دانشمندان غیرنظامی دفاع کنند.

در عین حال، دولت‌ها و نهاد‌های قانونی باید تایید کنند که غیرنظامیان و دانشمندان هرگز اهداف جانبی مشروع نیستند.

موشک‌هایی که جنایت آستانه اشرفیه را رقم زدند، به اصل محافظت از دانش حمله کردند، اصل حفاظت از غیرنظامیان حتی در طول جنگ را هدف قرار دادند و قوانین بین‌المللی درباره محدودیت استفاده از خشونت را قربانی کردند.

اینکه آیا این اصول هنوز پابرجا هستند یا خیر، اساسا به نحوه واکنش جهان به‌ویژه جامعه علمی بین‌المللی بستگی دارد.

انتهای پیام/