وضعیت پناهجویان در بازداشتگاه‌های استرالیا؛ بلاتکلیفی تا محرومیت از مراقبت‌های پزشکی

سازمان‌های حقوق بشری همزمان با دوازدهمین سالگرد سیاست پردازش و بازداشت پناهجویان در خارج از کشور استرالیا، از دولت این کشور خواسته‌اند که به فصل ویرانگر نقض حقوق بشر پایان دهد.

بیش از یک دهه است که افرادی که به پناهندگی در استرالیا هستند، در معرض بازداشت طولانی مدت قرار گرفته و با آینده‌ای نامعلوم رو‌به‌رو هستند.

یک سازمان حقوق بشری در بیانیه‌ای گفت: ما از دولت (استرالیا) می‌خواهیم که فورا پناهندگان باقی‌مانده و خانواده‌هایشان را که هنوز در پاپوآ گینه نو گرفتار شده‌اند، تخلیه کند و رژیم پردازش در خارج از کشور را که باعث آسیب‌های عظیم و پایدار شده است، برای همیشه برچیند.

استرالیا به‌عنوان یکی از امضاکنندگان کنوانسیون پناهندگان سازمان ملل در سال ۱۹۵۱ موظف است از کسانی که به‌دنبال پناهندگی هستند محافظت کند، نه اینکه آنها را در بلاتکلیفی نامحدود و نقض مداوم حقوق بشر قرار دهد.

۱۲ سال گذشته است، بیش از ۳۰ نفر در پاپوآ گینه نو و ۹۰ نفر در نائورو همچنان در بازداشتگاه‌های پردازش در خارج از استرالیا باقی مانده‌اند و با عدم اطمینان درباره آینده خود رو‌به‌رو هستند. 

بسیاری دیگر با ویزا‌های موقت در استرالیا گرفتار شده‌اند، بیش از یک دهه را در بلاتکلیفی ویزا گذرانده‌اند، از خانواده‌هایشان جدا شده‌اند، فرصت بازسازی زندگی خود را از دست داده‌اند و هیچ مسیر روشنی برای حمایت دائمی یا پیوستن به خانواده ندارند.

بی‌عدالتی که باید پایان یابد

دولت استرالیا با وجود آسیب‌های آشکار و پایدار، همچنان از پذیرش مسئولیت خودداری کرده و از ارائه مراقبت‌های پزشکی یا اسکان مجدد برای بازماندگان خودداری می‌کند. 

کارشناسان حقوق بشری می‌گویند که این بی‌عدالتی باید پایان یابد. دولت استرالیا باید خسارت‌های ناشی از این سیاست ظالمانه را بپذیرد، ایمنی فوری را برای کسانی که هنوز در رنج هستند تضمین کند و به یک راه‌حل دائمی و انسانی برای همه آسیب‌دیدگان متعهد شود.

تجربه یک فعال حقوق بشری و پناهجو: سال‌های زیادی از زندگی من از بین رفت

تانوش سلواراسا، فعال حقوق بشر و پناهنده بازداشت‌شده در جزیره مانوس (پاپوآ گینه نو) داستان خود را این‌گونه تعریف می‌کند:

من در دریا بودم و به دنبال امنیت می‌گشتم که نخست‌وزیر استرالیا سیاستی را اعلام کرد که زندگی من را برای همیشه تغییر داد. من نمی‌دانستم کشوری که زمانی به آن پناه برده بودم و آن را به‌عنوان چراغ امید می‌دیدم، انسانیت خود را نسبت به افرادی مانند من که از جنگ و آزار و اذیت فرار می‌کردند، از دست داده است.

وقتی در ۲۶ جولای ۲۰۱۳ (۴ مرداد ۱۳۹۲) به جزیره کریسمس رسیدم، نخستین کلماتی که از یک افسر مهاجرت شنیدم این بود «شما هرگز استرالیا را خانه نخواهید نامید»؛ این کلمه‌ها آغاز مصیبتی بود که هرگز نمی‌توانستم تصور کنم.

برخلاف میل و رغبتم، به پاپوآ گینه نو فرستاده شدم، جایی که ۵ سال طولانی را در برخی از سخت‌ترین و غیرانسانی‌ترین شرایط گذراندم. من مجرم نبودم. تنها به اصطلاح جرم من جست‌وجوی پناهندگی و فرصتی برای زندگی بود، که نتیجه تصمیم‌های سیاسی بی‌رحمانه استرالیا بود.

این سیاست‌ها سال‌های زیادی از زندگی من را دزدیده‌اند. آنها من را از خانواده‌ام جدا کرده‌اند، آینده‌ام را از من گرفته‌اند و زخم‌هایی مرئی و نامرئی بر جای گذاشته‌اند که هرگز به‌طور کامل التیام نخواهند یافت.

• بیشتر بخوانید:
• بحران سوءاستفاده در مراکز مراقبت از کودکان در استرالیا
• نسل‌های ربوده‌شده؛ فصل تاریک تاریخ استرالیا علیه بومیان

با وجود اینکه به‌طور رسمی به‌عنوان پناهنده شناخته شده‌ام، هنوز آینده‌ای ندارم. اکنون با ویزای موقت در استرالیا زندگی می‌کنم. هیچ راهی برای اقامت دائم ندارم، هیچ فرصتی برای پیوستن به عزیزانم ندارم و هیچ اطمینانی درمورد آنچه فردا به ارمغان خواهد آورد، ندارم.

زکی حیدری، فعال استراتژیک در یک سازمان حقوق بشری نیز در این مورد گفت: وضعیت پناهندگانی که هنوز در پاپوآ گینه نو گرفتار هستند، وخیم است. آنها در پورت مورسبی، یکی از خطرناک‌ترین شهر‌های جهان، زندگی می‌کنند، جایی که حتی راه رفتن در خیابان هم امن نیست. بسیاری از آنها توسط باند‌های محلی مورد حمله قرار گرفته‌اند و جراحت‌های جدی دیده‌اند.

با بیکاری بالا، پیدا کردن کار تقریبا غیرممکن است. آنها با کمک هزینه ناکافی که به سختی نیاز‌های اولیه را پوشش می‌دهد، زندگی می‌کنند و برای تهیه غذا برای خانواده‌هایشان با مشکل مواجه هستند.

بدتر از همه، این افراد در بلاتکلیفی باقی مانده‌اند، قادر به بازسازی زندگی خود نیستند، قادر به دیدار مجدد با عزیزان خود نیستند و هنوز پس از ۱۲ سال طولانی منتظر اسکان مجدد در یک کشور امن و پذیرا هستند.

در همین حال، کوین سوینی، هماهنگ‌کننده شبکه ملی پناهندگان در یک نهاد حقوق بشری می‌گوید: سلامت کسانی که در پاپوآ گینه نو باقی مانده‌اند، به‌طور پیوسته رو به وخامت است. همه آنها به دلیل بازداشت و بدرفتاری، بیماری‌های جسمی قابل توجهی دارند. بسیاری از آنها به دلیل گرفتاری نامحدود در پاپوآ گینه نو، مشکلات جدی سلامت روان دارند. ۹ نفر از آنها به‌شدت بیمار هستند و به مراقبت‌های پزشکی کافی در پاپوآ گینه نو دسترسی ندارند.

شکی نیست که بازداشت آنها در پاپوآ گینه نو باعث آسیب جدی به آنها شده است و این آسیب هر روز دیگری که در آنجا نگهداری می‌شوند، ادامه دارد. همه آنها باید به استرالیا منتقل شوند تا در امان باشند، بتوانند مراقبت‌های پزشکی کافی دریافت کنند و از وضعیتی که به آنها آسیب می‌رساند، دور شوند.

این سیاست باید پایان یابد. این سیاست تاکنون جان بسیاری از افراد را گرفته است. 

پیشینه

کوین راد، نخست‌وزیر پیشین استرالیا ۱۲ سال قبل سیاست دولت این کشور در موضوع بازداشتگاه‌های برون‌مرزی را دوباره تایید کرد و افرادی را که با قایق و در جست‌وجوی پناهندگی وارد شده بودند، هدف قرار داد.

در نتیجه، بیش از ۳۰ پناهنده و پناهجو که در سال‌های ۲۰۱۳ و ۲۰۱۴ به اجبار به پاپوآ گینه نو منتقل شده بودند، همچنان در آنجا گرفتار هستند. این یکی از شرم‌آورترین فصل‌های تاریخ استرالیا است و همچنان ادامه دارد.

انتهای پیام/