حضرت عباس(ع) هم باید صلابت لشکر را حفظ می کرد و هم به فکر خیمه ها بود

به گزارش خبرنگار مهر، امروز تاسوعای حسینی و نهم محرم الحرام است که به یاد دلاوری‌ها و مجاهدت‌های حضرت ابالفضل العباس علیه السلام به نام ایشان نامگذاری شده است. حضرت ابوالفضل العباس (علیه السلام) یکی از شخصیت‌های کلیدی و تأثیرگذار تاریخ اسلام به ویژه در واقعه عاشورا و نهضت کربلا است. آن حضرت به عنوان برادر امام حسین (علیه السلام) و یک قهرمان واقعی، نمونه‌ای از وفاداری و ایثار را به نمایش گذاشت.

حضرت ابوالفضل العباس در سال ۲۶ هجری قمری در شهر مدینه به دنیا آمد. او فرزند امام علی (علیه السلام) و حضرت فاطمه ام البنین سلام الله علیها است. مادرش، ام البنین، زنی با فضیلت و با محبت بود که به تربیت فرزندان خود اهمیت زیادی می‌داد. برادران او، به ویژه امام حسین (علیه السلام)، دوستان نزدیک او بودند و محبت و حمایت آنها از یکدیگر در طول زندگی‌شان مشهود بود.حضور حضرت ابوالفضل در تاریخ اسلام اغلب با ویژگی‌های برجسته اخلاقی و انسانی‌اش گره خورده است. او به عنوان فردی شجاع، وفادار، صادق و با انصاف شناخته می‌شود. از کودکی آثاری از فضل و شجاعت او مشاهده می‌شد و در نبردها، همواره در صف جلو قرار می‌گرفت.

آن حضرت همچنین دارای ویژگی‌های رهبری و تدبیر بود که به او این امکان را می‌داد تا در شرایط بحرانی بهترین تصمیم‌ها را اتخاذ کند. عزم و اراده‌اش در مواجهه با چالش‌ها و مشکلات، او را به الگویی در تاریخ اسلام تبدیل کرد. در روز عاشورا، امام حسین (علیه السلام) به حضرت ابوالفضل به عنوان فرمانده نیروها اعتماد کرد و این نشان‌دهنده مقام و منزلت او در دل برادرش بود.در میدان نبرد کربلا، حضرت ابوالفضل با راهنمایی و هدایت صحیح نیروها و هم‌چنین با ایستادگی در برابر دشمنان، مجدداً نشان داد که از شجاعت و دلاوری بی‌نظیر برخوردار است. علمدار حسین (علیه السلام) او برای مردم به عنوان یک نماد غیرقابل شکست تبدیل شد و با رشادت و دلاوری در میدان جنگ، همیشه در خط مقدم قرار داشت.

یکی از این ویژگی‌های قابل توجه حضرت عباس (ع) بصیرت آن حضرت است، آنجایی که امام صادق (ع) درباره ایشان می‌فرماید: «کان عمنا العباس بن علی نافذ البصیره صلب الایمان جاهد مع ابی عبدالله و ابلی بلاء حسنا و..» «عموی ما عباس بن علی (ع) دارای بصیرت دینی و استواری در باور بود. در راه خداوند در رکاب ابی عبدالله جهاد کرد و نیکو آزمایش داد و به شهادت رسید».

در زمان عاشورا که اکثریت امت اسلامی با یزید بیعت کرده بودند و در شرایطی که به ادعای کوفیان مبنی بر قول همراهی و یاری امام حسین (ع) نیز امیدی نبود، نزدیکان و دوست داران به ایشان انذار می‌دادند که اگر پا در چنین میدانی بگذارید، راه برگشتی وجود ندارد و عاقبت مرگ است و اسیری خانواده‌ها و در شرایطی که قساوت قلب بر مردم حاکم شده بود و فروغ غیرت دینی کم شود شده بود، اگر امام حسین (ع) حکومتی تشکیل می‌داد، سرنوشتی بهتر از حکومت حضرت امیرالمومنین (ع) در انتظارش نبود، چراکه جامعه به بی عدالتی عادت کرده بود و دین تحریف شده آن زمان را پذیرفته بود، به همین جهت حکومت ایشان نیز فرو می‌پاشید، و امام حسین (ع) می‌دانست که تنها حماسه خونینی با بال دو عقلانیت و مظلومیت، می‌تواند دل‌ها را بسوزاند، بیدار کند و توده مردم را از قصاوت قلب برهاند.

امام حسین (ع) نمی‌توانست همه این مسائل را برای مردم بازگو و عدم وجود بصیرت و تبعات آن را شرح دهد، لذا در این شرایط که حتی برخی از جوانان بنی هاشم نیز حضرت را همراهی نکردند و امام فرمودند «هرکه به من بپیوندد شهید خواهد شد و با شهادت ماست که جامعه بیدار خواهد شد» و بدین ترتیب عاقبت همراهی با حق را برای همگان روشن نمود، حضرت ابوالفضل (ع) نه تنها خود، بلکه برادرانش را همراه سپاه سیدالشهدا (ع) کرد و به میزانی از بصیرت رسید که در روز عاشورا، ابتدا برادرانش را به اجازه حضرت حسین (ع) به میدان فرستاد تا در رثای برادران شهید خود، ثواب صبر بر این حزن و اندوه را نیز دریافت کند.

آن زمان زمان که در شب تاسوعا، شمر برای آن حضرت امان نامه آورد در برابر لشکر امام حسین (ع) ایستاد و فریاد زد و حضرت را به واسطه هم قبیله بودن با حضرت ام البنین (س)، مادر حضرت، فرزند خواهرش نامید و گفت: فرزندان خواهر ما! شما در امان هستید، چرا خودتان را به کشتن می‌دهید؟ شما در امان هستید، خودتان را با برادرتان به کشتن ندهید «اَلزَموا طَاعَةَ أمیرِ المُؤْمِنینَ یَزِیدَ» بیایید زیر باز اطاعت یزید در امان هستید، حضرت فرمود «فَقَالَ لَهُ العَبّاسُ (سَلَامُ اللهِ عَلَیه) تَبّاً لَکَ یا شِمر» خدا بکشد تو را، خدا تو را لعنت کند، لعنت کند آن‌چه که آوردی، امانت را هم خدا لعنت کند، ای دشمن خدا، تو به ما می‌گویی که ما بیاییم در اطاعت دشمنان خدا و ترک کنیم یاری برادرمان را، این را هم رد کردند رفت. عباس (ع) همه وجودشان فداکاری است.» حضرت حتی یک لحظه درنگ نکرد و پایش نلغزید.

حضرت عباس (ع) در روز عاشورا درشرایط بسیارسختی قرار گرفتند، چراکه از یک سو علمدار لشکر بودند و باید صلابت لشکر با آن عظمت را حفظ می‌کردند، از طرفی به خیام می‌رفتند و اوضاع و احوال زنان و کودکان را می‌نگریستند و پشت و پناه اهل حرم بودند، لذا تا لحظه آخر پایداری کردند و هیچگاه در مقابل سختی‌ها و وسوسه‌ها سر خم نکردند. در یکی از مهم‌ترین لحظات تاریخ کربلا، زمانی که امام حسین (علیه السلام) از ایشان خواست آب بیاورند تا اهل بیت را از تشنگی نجات دهند، حضرت ابوالفضل (علیه السلام) بدون تردید برای آوردن آب به سمت فرات رفت. او با شجاعت و نیت خیر و برای رضای خدا اقدام کرد، و با اینکه می‌دانست ممکن است جانش در خطر باشد، به شجاعت و فداکاری خود ادامه داد.

شهادت حضرت ابوالفضل العباس (علیه السلام) در روز عاشورا نه تنها یک فداکاری شخصی برای حسین (علیه السلام) بود، بلکه به یک پیروزی معنوی و نهضت بزرگ علیه ظلم و فساد تبدیل گردید. او با جان خود، پیام مبنای قیام عاشورا و اصرار بر حق را نمایان کرد و نقاط عطفی را در تاریخ اسلام رقم زد که مسیر تداوم مبارزه علیه ظلم را ترسیم می‌کند.وفاداری و ایثار حضرت ابوالفضل موجب شد تا او به نمادی از فداکاری و وفاداری تبدیل شود. او به دلیل صبر و شکیبایی‌اش در برابر مشکلات و دشواری‌ها، همواره در یاد مردم باقی ماند و برای نسل‌های آینده الگوی باارزشی است. کمک به برادر و یاری به او در شرایط دشوار، نمایش وفاداری است که در قلب‌های مسلمانان جاودانه خواهد ماند.

شهادت حضرت ابوالفضل نه تنها در کربلا بلکه در تاریخ اسلام تأثیرگذار بود و الهام‌بخش بسیاری از قیام‌های پس از آن شد. او به مسلمانان یادآوری کرد که حق نباید تنها در برابر ظلم و فساد خاموش بماند و اینکه هر فرد می‌تواند با ایستادگی‌اش در برابر تجاوزات به حقوق دیگران، معصومیت و بزرگ‌منشی را نمایان کند.

حضرت ابوالفضل العباس (علیه السلام) به عنوان علمدار کربلا و نمونه‌ای از وفاداری و فداکاری در تاریخ اسلام، شخصیت مؤثری را در نهضت عاشورا به نمایش گذاشته است. ویژگی‌های برجسته‌اش در شجاعت، تدبیر و وفاداری، او را به یک اسطوره و الگوی ارزشمند برای پیروان حق و آزادی تبدیل کرده است. یاد او و فداکاری‌اش نه تنها در تاریخ اسلام بلکه در دل‌های همه انسان‌ها زنده است و تا ابد در زمره بهترین کسانی قلمداد خواهد شد که برای حق و حقیقت جنگیده‌اند. مکانت والای او در مکتب تشیع و تاریخ، نه تنها یک یادآوری از واقعه عاشورا است، بلکه به مثابه درس‌های آموزنده‌ای برای همه مسلمانان در راستای ایستادگی در برابر ظلم و دفاع از حقوق انسان‌ها باقی خواهد ماند.