وزارت امور خارجه، نباید «وزارت امور مذاکرات هسته‌ای» شود

به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از ایسنا، در بخش‌هایی از بیانیه جبههٔ تحول‌خواهان انقلابی که پس از دور دوم مذاکرات غیرمستقیم جمهوری اسلامی ایران و آمریکا نکاتی را خطاب به ملت ایران و نیز مقامات و مسئولان قوای مختلف، به‌ویژه اعضای تیم مذاکره‌کنندهٔ کشورمان نوشته شده می‌خوانیم: « مذاکره و گفت‌وگوی دیپلماتیک با کشورهای مختلف جهان امری عقلانی و پذیرفته‌شده است. به‌طور کلی باید از این رویکرد در جهت تأمین منافع ملی حمایت کرد. در مورد آمریکا نیز مذاکرات غیرمستقیم بارها در گذشته انجام شده و مرسوم بوده است اما این گفت‌وگوها نباید از چارچوب اصولی و راهبردی «عزت، حکمت و مصلحت» فاصله بگیرد، چرا که در این صورت به ضد خود تبدیل شده و نه‌تنها سودی نخواهد داشت، بلکه تجربیات داخلی و خارجی متعدد نشان می‌دهد چنین مذاکراتی ضررهای جدی به کشور وارد خواهد کرد.

در این مسیر، تجربهٔ گفت‌وگوهای هسته‌ای در اواسط دههٔ ۹۰ باید از جنبه‌های مختلف مورد توجه قرار گیرد. حضور وزیر محترم امور خارجه ـ که سابقه و نقش پررنگی در مذاکرات برجام داشت ـ در رأس تیم ایرانی حاضر در گفت‌وگوهای غیرمستقیم با آمریکا، فرصت مغتنمی است تا با بهره‌گیری از نقاط قوت و ضعف و نیز سرنوشت نهایی آن توافق، سیاستی هوشمندانه و دقیق در پیش گرفته شود.

تیم مذاکره‌کننده باید همواره این گزاره را مد نظر داشته باشد که «ما به طرف مقابل خیلی بدبین هستیم» (بخشی از بیانات رهبر معظم انقلاب در تاریخ ۲۶ فروردین ۱۴۰۴) و تمام بدعهدی‌های دور و نزدیک ایالات متحده در قبال ملت ایران و سایر ملل جهان را فراموش نکند. همچنین شناخت کامل توانمندی‌های داخلی و تکیه بر آنها را باید مورد توجه قرار داده و هیچ‌گاه به وعده‌های دشمن بدعهد حتی ذره‌ای اعتماد نکند. نباید فراموش کرد که رئیس‌جمهور جنایتکار آمریکا به اعتراف خود، مسئول مستقیم ترور و شهادت قهرمان ایران‌زمین، سپهبد قاسم سلیمانی است و این خونخواهی همچنان پابرجاست.

مقامات کشور، به‌ویژه مسئولان دولت، باید این گفت‌وگوها را به‌عنوان یکی از مأموریت‌های خود در نظر گرفته و هیچ اقدام و برنامهٔ دیگری را متوقف یا کُند نکنند و پیشرفت‌های کشور را به نتیجهٔ مذاکرات گره نزنند. شرطی کردن امور کشور، به‌ویژه مسئلهٔ کلیدی اقتصاد به نتیجهٔ مذاکرات هسته‌ای، سیاست مخربی بود که در دولت اعتدال در پیش گرفته شد و اقشار مختلف مردم از آن آسیب دیدند.

در همین چارچوب، وزارت خارجه باید از تبدیل شدن به «وزارت امور مذاکرات هسته‌ای» جداً اجتناب کند و فعالیت‌های خود در زمینهٔ تعامل با همسایگان، توسعهٔ روابط با کشورهای شرق و غرب، تسهیل تجارت خارجی، مسائل منطقه‌ای و محور مقاومت، جنایات رژیم صهیونیستی و اوضاع غزه را با جدیت و حتی بیش از گذشته پیگیری نماید. تجربهٔ مذاکرات رفع تحریم‌ها در دولت شهید رئیسی که اخبار آن هیچ‌گاه از سوی مقامات دولتی و تیم مذاکره‌کنندهٔ وقت ضریب ویژه نگرفت و تحولات بازار و سفره مردم به آن وابسته نشد، می‌تواند متناسب با شرایط جدید مورد الگوبرداری قرار گیرد.

طراحی راهبرد هوشمندانه و سناریوهای مختلف رسانه‌ای و روایت‌سازی از جزء به جزء گفت‌وگوها، اگر بیش از اصل مذاکرات ضروری نباشد، قطعاً اهمیتش کمتر از آن نیست. در این مسیر، وزارت خارجه باید از توان همه رسانه‌ها و متخصصان این حوزه بهره گیرد و از سوی دیگر، اهالی رسانه و صاحبان تریبون نیز در اظهارات و اقدامات خود، منافع ملی و کلان‌نگری را سرلوحه قرار دهند.

در پایان باید به این نکتهٔ کلیدی اشاره کرد که هدف جمهوری اسلامی ایران از حضور در این گفت‌وگوها «رفع تحریم‌های ظالمانهٔ آمریکا» مطابق مادهٔ ۷ قانون اقدام راهبردی برای لغو تحریم‌هاست. آنچه از سوی مقامات غربی و به‌ویژه آمریکایی‌ها دربارهٔ نگرانی از برنامهٔ هسته‌ای کشورمان بیان می‌شود، در گذشته نیز مطرح بوده و جمهوری اسلامی ایران در برجام، حداکثر اقدامات اعتمادساز برای رفع این نگرانی‌ها را انجام داده است. در همان سال‌ها، بارها صحت این اقدامات و پایبندی ایران به تعهداتش توسط آژانس بین‌المللی انرژی اتمی تأیید شد. اکنون هر اقدام جدیدی باید در چارچوب منافع ملی و با توجه به مفاد معطل ماندهٔ برجام و تلاش برای اجرای آنها باشد.

لذا هرگونه توافق باید منوط به تعهد آمریکا برای عدم استفاده از «مکانیسم ماشه (اسنپ بک)» توسط شرکای اروپایی برجام و پایبندی به زمان‌بندی توافق (موسوم به غروب برجام) برای عادی شدن پروندهٔ هسته‌ای کشورمان در اکتبر ۲۰۲۵ باشد.»