هیچ متجاوزی بدون تاوان از این سرزمین بازنگشته است

به گزازش خبرنگار مهر، نفیسه سادات موسوی شاعر و فعال فرهنگی، با توجه به اتفاقات روزهای اخیر، یادداشتی نوشته و آن را برای انتشار در اختیار خبرگزاری مهر قرار داده است.

در ادامه یادداشت موسوی را با هم می‌خوانیم:

«تحولات اخیر منطقه و درگیری‌های مستقیم و غیرمستقیم میان جمهوری اسلامی ایران و رژیم صهیونیستی، بار دیگر مفهومی بنیادین را به میان آورده است: امنیت، در منطقه‌ای چون خاورمیانه، نه یک امتیاز، بلکه یک دستاورد پرهزینه است؛ و این هزینه را فقط ملت‌هایی می‌پردازند که حاضرند برای حفظ عزت و استقلال خود، بایستند، مقاومت کنند و بجنگند.

در جهانی که مفهوم «حقوق بین‌الملل» به ابزاری در خدمت منافع قدرت‌های سلطه‌گر تبدیل شده و رژیم‌هایی با کارنامه‌های آشکار جنایت و تجاوز، نه‌تنها مواخذه نمی‌شوند بلکه خود را مصون از پاسخ‌گویی می‌دانند، تنها یک واقعیت باقی می‌ماند: امنیت را باید ساخت؛ نه با اتکا به حمایت خارجی، بلکه با تکیه بر اراده ملی، توانمندی دفاعی، و آمادگی دائمی برای مقاومت.

در این شرایط، ایران نه تنها در برابر تجاوز آشکار رژیمی تا بن دندان مسلح ایستاده، بلکه یک پیام تاریخی را به جهان منتقل کرده است: ملت ایران آغازگر جنگ نیست، اما در برابر تجاوز، بی‌درنگ، دقیق و محکم پاسخ خواهد داد.

پاسخ اخیر جمهوری اسلامی ایران به حملات هوایی رژیم صهیونیستی به خاک کشور، تنها یک اقدام نظامی نبود؛ بلکه نمایشی محدود اما معنادار از قدرت بازدارندگی و اشراف اطلاعاتی بود که دشمن را غافلگیر، و متحدانش را به سکوت وادار کرد.

سوال این نیست که آیا ایران پاسخ خواهد داد، بلکه این است که دشمن، آیا توان و جرأت مواجهه با پاسخ ایران را دارد؟

پاسخی که، همان‌گونه که دیده شد، نه احساسی و بی‌هدف، بلکه هدفمند، هشدارآمیز و راهبردی بود.

واقعیت این است که ما در جهانی زندگی می‌کنیم که بمباران ۳۶ بیمارستان در غزه، حملات به بیش از ۴۰ مرکز درمانی در لبنان، و هدف قراردادن تأسیسات غیرنظامی در خاک ایران، با سکوت مطلق نهادهای بین‌المللی همراه است. اما در همین جهان، جمهوری اسلامی ایران ثابت کرده که در اوج فشارهای تحریمی، سیاسی و رسانه‌ای، همچنان قدرت خود را بر اصولی چون اخلاق نظامی، منطق استراتژیک و دفاع مشروع بنا می‌کند.

این کشور، نه طالبان است، نه افغانستان، نه عراقِ بعد از اشغال. ایران امروز، صاحب یکی از پیشرفته‌ترین صنایع نظامی مستقل در غرب آسیاست؛ کشوری که مشتریان برای خرید تجهیزاتش در صف ایستاده‌اند و هیچ حمله‌ای بدون پاسخ باقی نمی‌ماند.

در این سرزمین، امنیت از راه معادله‌های نظامی صرف حاصل نشده، بلکه با تربیت نسلی از مردم شکل گرفته که مفهوم «وطن» را با گوشت و پوست و استخوان خود درک کرده‌اند. نسلی که برخلاف تصویرسازی رسانه‌های غربی، نه ماجراجو، بلکه آماده دفاع است. نه متمایل به خشونت، بلکه آماده ایستادن در برابر آن.

در مقام یک مادر و در عین حال یک نویسنده که فرزندانش در دو نسل مختلف (یکی در آستانه نوجوانی و دوتا در ابتدای مسیر شناخت جهان) رشد می‌کنند، بارها به این اندیشیده‌ام که مفهوم «امنیت» برای یک ملت چگونه شکل می‌گیرد؟

و پاسخ روشن است: امنیت، نه یک هدیه، که محصول تربیت، آگاهی، صبوری و آمادگی دائمی برای مواجهه با تهدید است.

ما فرزندانمان را برای جنگ تربیت نمی‌کنیم، اما آنان را با مفهوم دفاع، عزت، و مسئولیت در قبال سرزمین آشنا می‌کنیم.

اگر روزی نیاز باشد، این نسل به‌جای پرسیدن «چرا باید بایستیم؟»، خواهد پرسید: «چه زمانی باید ایستاد؟»

ما در ایران، مفهوم صلح را با واقعیت‌های منطقه‌ای می‌سنجیم. صلحی که پشت آن قدرت دفاعی نباشد، چیزی جز یک خیال خام نیست. صلح را نمی‌توان در سایه ترس از دشمن حفظ کرد؛ صلح نیازمند بازدارندگی است. و امروز، ایران این بازدارندگی را به‌دست آورده، نه در معامله با قدرت‌های جهانی، بلکه در میدان عمل.

ما هیچ‌گاه آغازگر جنگ نبوده‌ایم، اما تاریخ گواه است که هیچ دشمنی از تاوان تجاوز به این سرزمین، دست خالی بازنگشته است.

ایران، امروز تنها یک کشور نیست؛ ایران «منطقه قرمز» هر نیروی متجاوز است. منطقه‌ای که هر تجاوز به آن، پاسخ خواهد گرفت، نه در شعار، بلکه در میدان، با دقت، با حساب، و با هزینه‌ای که مهاجم را از ادامه مسیر بازمی‌دارد.

در شرایطی که تهدیدهای اسرائیل به‌طور روزانه با بمباران و ترور دنبال می‌شود، ملت ایران نشان داده که از آمادگی نظامی فراتر رفته، و به بلوغ راهبردی رسیده است. پاسخ ایران، نه تنها جنبه نظامی دارد، بلکه «تغییر محاسبه دشمن» را هدف گرفته است. و این، خطرناک‌ترین نقطه برای هر متجاوزی‌ست.

ما تا پای جان برای ایران می‌مانیم، نه به این دلیل که جنگ‌طلبیم، بلکه چون هیچ کشوری با کرامت، آزادی و استقلال، بدون آمادگی برای دفاع از خود، باقی نمانده است. ایستادگی ما، انتخابی عاقلانه و آگاهانه است، نه واکنشی احساسی. و ملت ما، برخلاف تصویری که دشمن می‌خواهد ترسیم کند، ملتی است اهل تحلیل، اهل تجربه، و اهل تصمیم‌های بزرگ در لحظات سرنوشت‌ساز.

در پایان، این جمله را نه به‌عنوان یک شعار، بلکه به‌عنوان یک گزاره ملی تکرار می‌کنم:

ما تا پای جان برای ایران می‌مانیم.

از سر عقل، از سر عزت، و از درک روشن این واقعیت که:

اگر ما نایستیم، دیگران برایمان تصمیم خواهند گرفت؛ و ما هرگز اجازه نخواهیم داد چنین روزی فرا برسد».