سه شنبه ۲۱ مرداد ۱۴۰۴
رژیم صهیونیستی با هدف پاک کردن شواهد مربوط به جنایت‌های جنگی خود در غزه، قصد دارد با فراهم کردن زمینه اخراج ساکنان این منطقه، غزه را تخلیه کند.
به گزارش الجزیره، کابینه امنیتی رژیم صهیونیستی اشغال شهر غزه را در جمعه گذشته تصویب کرد تا به جنایت نسل‌کشی در این منطقه رسمیت ببخشد.
این طرح از یک توالی عمدی پیروی می‌کند: در مرحله نخست تخریب، سپس گرسنگی، در ادامه اشغال و درخواست غیرنظامی‌سازی و در نهایت پاکسازی قومی کامل؛ این رویای «اسرائیل بزرگ» است که نتانیاهو برای رسیدن به آن برنامه‌ریزی کرده است.
اما چرا این اشغال اکنون و پس از ۲۲ ماه کشتار نظام‌مند، رسمی می‌شود؟ زیرا صحنه جرم باید قبل از اینکه جهان ببیند چه چیزی از غزه باقی مانده است، باید پاکسازی شود.
تمایل بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی برای به دست گرفتن کنترل نظامی غزه موضوع جدیدی نیست؛ کاملا آشکار است که انداختن بمب‌های ۲ هزار پوندی زندانیان صهیونیست را نجات نمی‌دهد و نابودی کامل محله‌های غزه بدون برنامه برای ساختن چیزی به جای آن‌ها برنامه‌ریزی نمی‌شود.
ارتش رژیم صهیونیستی یکشنبه، با پرتاب موشک به یک چادر رسانه‌ای در نزدیکی بیمارستان الشفاء، خبرنگاران الجزیره شامل انس الشریف، محمد قریقع، ابراهیم ظاهر، مومن علیوه و محمد نوفل را هدف ترور قرار داد.
نام آن‌ها اکنون به فهرست طولانی بیش از ۲۳۰ روزنامه‌نگار و کارمند رسانه‌ای فلسطینی که رژیم صهیونیستی از اکتبر ۲۰۲۳ (مهر ۱۴۰۲) ترور کرده، اضافه کرده است.
با ممنوعیت دسترسی آزادانه رسانه‌های خارجی به غزه توسط رژیم صهیونیستی، حبرنگاران فلسطینی صرفا مسئول پوشش و مستندسازی جنایت‌های جنگی این رژیم بوده‌اند؛ این ترور پیام روشنی برای آن هاست که دست از کار بکشند و سکوت کنند.
در عین حال، به خبرنگاران خارجی که با هواپیما‌های کمک‌رسانی به غزه رفته بودند نیز هشدار داده شد؛ فیلم‌های هوایی که آن‌ها منتشر کردند، تصاویری از پیکر بی‌جان غزه را نشان می‌داد: تکه‌هایی از بتن‌های خرد شده، ویرانه‌ها و خیابان‌های خالی، اینجا کاملا ویران است.
این ویدیو بینندگان را در سراسر جهان شوکه کرد و بنابراین رژیم صهیونیستی به سرعت فیلمبرداری در این پرواز‌ها را ممنوع کرد و هشدار داد که در صورت وجود هرگونه تخلف، ارسال کمک‌ها متوقف خواهد شد.
رژیم صهیونیستی می‌داند که نمی‌تواند برای همیشه دسترسی رسانه‌های خارجی به غزه را مسدود کند و نسل‌کشی سرانجام به پایان خواهد رسید؛ کاروان‌های کمک‌رسانی و امدادگران اجازه ورود خواهند داشت و همراه آن‌ها، روزنامه‌نگاران خارجی با دوربین نیز اجازه ورود خواهند داشت؛ بنابراین قبل از رسیدن آن روز، رژیم صهیونیستی برای پاک کردن شواهد تقلا می‌دهد، زیرا وقتی جهان غزه را ببیند، دیگر نمی‌تواند وانمود کند که جنگ چیزی جز کشتار جمعی فلسطینی‌ها و پاک کردن تاریخ آن‌ها نبوده است.
اشغال شهر غزه، قاتلی است که برای پنهان کردن جسد به صحنه جنایت بازمی‌گردد؛ هدف نه تنها سرپوش گذاشتن بر جنایت ها، بلکه متقاعد کردن جهان است که مردگان نمرده‌اند و آنچه ما می‌بینیم آن چیزی نیست که است.
آمار رسمی شهدا در غزه ۶۰ هزار نفر است، عددی که توسط بسیاری از کارشناسان کمتر از تعداد واقعی دیده می‌شود؛ طبق برآوردها، صد‌ها هزار فلسطینی احتمالا قتل‌عام شده‌اند.
همانطور که کارشناسان سازمان ملل در ۷ آگوست (۱۶ مرداد) اعلام کردند، رژیم صهیونیستی به هر وسیله‌ای در حال نابودی مردم غزه است و جنایت‌های زیادی برای سرپوش گذاشتن وجود دارد.
ارتش رژیم صهیونیستی روش مشخص و از پیش استفاده‌شده‌ای در تلاش برای از بین بردن شواهد در غزه دارد؛ این ارتش مردم قتل‌عام شده را با بولدوزر در گور‌های دسته‌جمعی دفن کرده است؛ اجساد قربانیان شکنجه فلسطینی را پنهان کرده است؛ تمام صحنه‌های جرم قتل‌عام خیابانی را در شن و ماسه حفر کرده است؛ در بیمارستان‌هایی که غارت کرد، سلاح کاشته است؛ در مورد کشف تونل‌ها دروغ گفته است.
همه این‌ها به خوبی با سابقه طولانی رژیم صهیونیستی در دفن شواهد جنایت‌هایش مطابقت دارد؛ از سال ۱۹۴۸، مقام‌های صهیونیست با ساختن بر روی ویرانه‌های روستا‌ها و شهر‌های غارت‌شده فلسطینی، پاکسازی قومی فلسطینی‌ها را به‌طور نظام‌مند پاک کرده‌اند.
اطلاعات رژیم صهیونیستی همچنین اسنادی را از بایگانی‌ها حذف کرده است که شواهدی از ارتکاب جنایت‌های جنگی توسط نیرو‌های صهیونیستی در طول نکبت ۱۹۴۸ ارائه می‌دهد؛ برخی از اسنادی که ناپدید شده‌اند، جزئیات وحشتناکی در مورد وحشیگری صهیونیست‌ها در طول قتل‌عام فلسطینی ها، مانند روستای دوایمه در نزدیکی الخلیل، ارائه می‌دهند، جایی که صد‌ها مرد، زن و کودک فلسطینی توسط آتش توپخانه قتل‌عام شده یا هدف کشتار خیابانی قرار گرفتند.
در سال ۱۹۵۵، شهرک آماتزیا بر روی ویرانه‌های روستای فلسطینی ساخته شد.
با اشغال بخش شمالی نوار غزه در حال حاضر، رژیم صهیونیستی مطمئنا به همین روش‌های پاک کردن و جعل متوسل خواهد شد؛ همچنین قادر خواهد بود پوشش رسانه‌های خارجی را کنترل کند، همانطور که تاکنون انجام داده است.
ارتش رژیم صهیونیستی فقط به خبرنگاران خارجی که در واحد‌های نظامی مساقر در غزه آن، تحت شرایط سختگیرانه‌ای که خبرنگاران را به شرکت‌کنندگان در هسبارا (واژه‌ای عبری به معنای توضیح یا روشنگری که به تلاش‌های تبلیغاتی رژیم صهیونیستی برای مشروعیت‌بخشی به اقدام‌هایش اشاره دارد) تبدیل می‌کند، اجازه ورود به غزه را داده است.
خبرنگاران مستقر باید قبل از انتشار، تمام مطالب را برای بررسی‌های نظامی ارائه دهند، باید تحت نظارت مداوم فعالیت کنند و نمی‌توانند آزادانه با فلسطینی‌ها صحبت کنند.
بنابراین، خبرنگاران یادشده به سخنگویان ارتش رژیم صهیونیستی تبدیل می‌شوند و توجیه‌های آن‌ها را برای تخریب گسترده تکرار و دروغ‌های آن‌ها را در مورد غیرنظامیان فلسطینی به‌عنوان «سپر انسانی» و استفاده نظامی از بیمارستان‌ها و مدرسه‌های غزه تبلیغ می‌کنند.
اشغال تمام‌عیار همچنین می‌تواند به تسهیل قتل‌عام‌ها و پاکسازی قومی بیشتر کمک کند؛ کسانی که از جابجایی اجباری امتناع می‌کنند، برای توجیه قتل‌عام عضو مقاومت فلسطین، نامیده می‌شوند؛ رژیم صهیونیستی از این استراتژی در اوایل نسل‌کشی استفاده کرد و در اعلامیه‌هایی به فلسطینی‌ها در شمال غزه هشدار داد که اگر از دستور‌های تخلیه پیروی نکنند، شرکای مقاومت تلقی خواهند شد.
جابجایی گسترده برای پنهان‌کاری ضروری است، زیرا روایت جدیدی ایجاد می‌کند که فلسطینی‌ها نه به دلیل پاکسازی قومی، بلکه داوطلبانه مهاجرت می‌کنند؛ هدف کوتاه‌مدت این است که کسانی را که مایل به رعایت هستند، به اردوگاه‌های کار اجباری در جنوب مجبور کنند و آن‌ها را از خانه‌ها و سرزمین خود جدا کنند.
با گذشت زمان، اخراج فلسطینی‌ها در جا‌های دیگر و سلب حق بازگشت آن‌ها آسان‌تر می‌شود؛ به همان روشی که آوارگان نکبت مجبور به فرار به غزه شدند و سپس از حق بازگشت به رسمیت شناخته‌شده بین‌المللی خود محروم شدند.
واکنش جامعه بین‌المللی به طرح رژیم صهیونیستی، تنها محکومیت‌های بیشتر بوده است؛ آلمان تا آنجا پیش رفت که صادرات نظامی که می‌توانست در غزه مورد استفاده قرار گیرد، متوقف کرد؛ هرچند این کاری بود که ۲۲ ماه پیش، زمانی که رژیم صهیونیستی بمباران بی‌هدف غیرنظامیان را آغاز کرد، باید انجام می‌شد.
این اقدام‌ها رقت‌انگیز هستند و این دولت‌ها را از همدستی در کمک و معاونت در جنایت نسل‌کشی تبرئه نمی‌کند؛ این اقدام‌ها تنها نشانه دیگری از بزدلی اخلاقی آن‌هاست.
جامعه بین‌المللی باید اقدام قاطعی انجام دهد؛ باید طبق قوانین بین‌المللی، مداخله نظامی انجام دهد تا رژیم صهیونیستی را مجبور کند فورا به خشونت پایان دهد، اجازه ورود کمک‌های بشردوستانه نامحدود به غزه را بدهد و به فلسطینی‌ها آزادی‌ای را که حق آن هاست، بدهد.
باید به خبرنگاران بین‌المللی دسترسی فوری داده شود تا هرگونه مدرکی را که از جنایت‌های رژیم صهیونیستی باقی مانده است، قبل از اینکه تحت پوشش «عملیات نظامی» ناپدید شود، جمع‌آوری کنند.
زمان آن رسیده است که جهان شروع به باور کردن فلسطینی‌ها کند؛ ۲۲ ماه است که فلسطینی‌ها گفته‌اند این نسل‌کشی است؛ آن‌ها این را در حالی که زیر آوار گیر افتاده‌اند، در حالی که گرسنه هستند و در حالی که اجساد فرزندانشان را حمل می‌کنند، گفته‌اند.
آن‌ها گفتند که رژیم صهیونیستی از خود دفاع نمی‌کند، بلکه سعی در نابودی فلسطینی‌ها دارد؛ آن‌ها گفتند که هدف، اشغال و پاکسازی قومی است؛ خود سیاستمداران صهیونیست نیز این را گفته‌اند.
بدون اقدام فوری بین‌المللی، عبارت «دیگر هرگز» نه به جلوگیری از نسل‌کشی، بلکه به وجود زندگی فلسطینی‌ها در غزه اشاره خواهد داشت؛ حقیقتی که بسیاری از فلسطینی‌ها برای گفتن آن جان باخته‌اند، نباید با اجسادشان دفن شود.
انتهای پیام/
تمام حقوق برای محفوظ می باشد کپی برداری از مطالب با ذکر منبع بلامانع می باشد.
طراحی و توسعه: توسط تیم فنی دفتروکیل