سه شنبه ۲۸ مرداد ۱۴۰۴
بیش از ۳۰ فلسطینی هر روز در نوار غزه، به عنوان بخشی از نسل‌کشی انجام شده توسط رزیم صهیونیستی از اکتبر ۲۰۲۳ (مهر ۱۴۰۲)، دچار معلولیت‌های دائمی یا موقت می‌شوند.
تعداد افراد دارای معلولیت در نوار غزه در مقایسه با دوره قبل از نسل‌کشی، حدود ۳۵ درصد افزایش یافته است، که نتیجه مستقیم حمله‌های رژیم صهیونیستی است که به‌طور عمدی غیرنظامیان را هدف قرار می‌دهد.
ارتش رژیم صهیونیستی به‌طور نظام‌مند از نیروی بیش از حد و سلاح‌های بسیار مخرب برای به حداکثر رساندن مرگ‌ومیر و جراحت‌ها استفاده کرده و باعث معلولیت‌های دائمی و رنج شدید جسمی و روانی برای هزاران فلسطینی شده است. این بخشی از سیاست نظام‌مند تخریبی رژیم صهیونیستی است که جزئی جدایی‌ناپذیر از جنایت نسل‌کشی مداوم است.
از حدود ۱۵۶ هزار فلسطینی که در جریان حمله‌های رژیم صهیونیستی به نوار غزه طی ۶۸۱ روز نسل‌کشی مجروح شدند، بیش از ۲۱ هزار مورد معلولیت دائمی یا موقت ثبت شده است. این نرخ فوق‌العاده بالا نشان دهنده استفاده رژیم صهیونیستی از سلاح‌های بسیار مخرب، از جمله مهمات خوشه‌ای، مواد منفجره سنگین و موشک‌هایی است که به مناطق پرجمعیت شلیک می‌شوند و باعث قطع عضو، نقص عضو و آسیب شدید مغزی و حسی می‌شوند. این شیوه‌ها بخشی از یک سیاست عمدی برای به حداکثر رساندن رنج جسمی و روانی در میان غیرنظامیان است.
پیش از آغاز نسل‌کشی در اکتبر ۲۰۲۳، تعداد افراد دارای معلولیت در نوار غزه حدود ۵۸ هزار نفر تخمین زده می‌شد. در کمتر از ۲۳ ماه، ۲۱ هزار مورد جدید معلولیت دائمی و موقت ثبت شد که نسبت افراد دارای معلولیت را به حدود ۳.۴ درصد از کل جمعیت افزایش داد، که به‌طور مستقیم ناشی از جنایت‌های مداوم رژیم صهینیستی است.
علاوه بر این، رقم اولیه ۵۸ هزار نفر قبل از اکتبر ۲۰۲۳ نتیجه علل طبیعی یا صرفا مرتبط با سلامت نبود، بلکه به‌طور عمده ناشی از حمله‌های مداوم رژیم صهیونیستی به نوار غزه در طول سال‌ها، از جمله استفاده بیش از حد از زور علیه تظاهرکنندگان مسالمت‌آمیز در راهپیمایی بزرگ بازگشت و حمله‌های نظامی پی‌درپی بود که هزاران نفر را با جراحات دائمی به جا گذاشت.
این نشان می‌دهد که رژیم صهیونیستی حتی پیش از نسل‌کشی فعلی، به‌طور نظام‌مند تعداد افراد دارای معلولیت در غزه را افزایش داده بود.
براساس داده‌های وزارت بهداشت فلسطین و نهاد‌های مرتبط با افراد دارای معلولیت، ۸ هزار و ۷۰۰ مورد معلولیت دائمی، از جمله ۴ هزار و ۸۰۰ مورد قطع عضو، هزار و ۲۰۰ مورد فلج، هزار و ۲۰۰ مورد نابینایی و هزار و ۵۰۰ مورد سایر معلولیت‌ها مانند گفتار و شنوایی و معلولیت‌های ناشی از سوختگی‌های شدید ثبت شده است.
علاوه بر حمله‌های خشونت‌آمیز با سلاح‌های بسیار مخرب، محرومیت عمدی از مراقبت‌های پزشکی از طریق هدف قرار دادن سیستم بهداشتی، محاصره و محدودیت در ورود دارو‌ها و لوازم جراحی، و همچنین رها کردن مجروحان برای ساعت‌ها یا روز‌ها زیر آوار به دلیل انسداد و هدف قرار دادن تلاش‌های نجات و کمبود تجهیزات، همگی خطر معلولیت و قطع عضو را تشدید کرده‌اند.
هدف قرار دادن مداوم کارکنان پزشکی و جلوگیری از دسترسی آنها به مجروحان، محاصره‌ای که حرکت بیماران را محدود می‌کند و از درمان آنها در خارج از غزه جلوگیری می‌کند، جراحت‌های مداوم ناشی از انفجار‌ها و گلوله‌های انفجاری، و آلودگی محیطی ناشی از گلوله‌باران و استفاده از سلاح‌های شیمیایی مانند فسفر سفید، همگی باعث آسیب‌های مزمن و بدشکلی‌های دائمی می‌شوند و تعداد افراد دارای معلولیت در نوار غزه را بیشتر افزایش می‌دهند.
افزایش قطع عضو همچنین با فروپاشی سیستم مراقبت‌های بهداشتی مرتبط است که رژیم صهیونیستی به‌طور نظام‌مند آن را هدف قرار داده است. بیمارستان‌های مملو از بیمار، تعداد زیادی از مجروحان را پذیرش می‌کنند و تیم‌های پزشکی را مجبور به اولویت‌بندی موارد می‌کنند.
در کنار فروپاشی خدمات بهداشتی، شرایط سخت زندگی ناشی از آوارگی اجباری، تخریب خانه‌ها، محبوس شدن صد‌ها هزار نفر در چادر‌ها بدون مایحتاج اولیه، نبود شبکه‌های فاضلاب و آب تمیز، آلودگی گسترده و کمبود شدید غذا و دارو‌های ضروری، به ویژه آنتی‌بیوتیک‌ها، آسیب‌های قابل درمان را به عفونت‌های جدی تبدیل کرده است که در بسیاری از موارد به قطع عضو منجر شده و میزان معلولیت را در این منطقه محصور به سطوح بی‌سابقه‌ای رسانده است.
ارتش رژیم صهیونیستی در جریان حمله‌های زمینی مداوم خود به نوار غزه، بسیاری از افراد دارای معلولیت را بازداشت کرده است. اگرچه مقام‌های صهیونیست اطلاعات شفافی در مورد بازداشت‌شدگان غزه ارائه نمی‌دهند، اما نظار حقوق بشر اروپا مدیترانه (یورو-مد مانیتور) تایید کرده است که افراد دارای معلولیت در زندان‌ها و بازداشتگاه‌های نظامی رژیم صهیونیستی با شرایط مرگبار و غیرانسانی رو‌به‌رو هستند.
آنها تحت شکنجه جسمی و روانی قرار می‌گیرند و از حقوق اولیه، از جمله مراقبت‌های پزشکی، محروم می‌شوند؛ این درحالی است که اطلاعات دقیقی درمورد سرنوشت آنها در دسترس نیست.
تعلیق ارجاع‌های پزشکی مانع از دسترسی هزاران نفر از مجروحان به درمان پیشرفته و جراحی‌های ضروری در خارج از غزه شده است و تیم‌های محلی کم‌بضاعت را مجبور کرده است که به قطع عضو به عنوان تنها گزینه متوسل شوند و بنابراین به‌طور مستقیم شمار افراد دارای معلولیت افزایش می‌یابد.
رژیم صهیونیستی نه تنها سیستم بهداشتی غزه را نابود کرده، بلکه تاسیسات و موسسه‌های حیاتی را که به افراد دارای معلولیت خدمت می‌کردند، هدف قرار داد. تقریبا همه مراکز و انجمن‌های تخصصی نابود یا به شدت آسیب دیدند و حدود ۸۰ درصد آنها به‌طور کامل نابود شدند.
این تخریب نظام‌مند نهاد‌های حامی معلولین با هدف از بین بردن چارچوب حمایت و توانبخشی برای این گروه، تعمیق تاثیر معلولیت و محروم کردن افراد آسیب دیده از اساسی‌ترین حقوق خود صورت می‌گیرد.
رژیم صهیونیستی همچنین فعالیت مرکز النور برای معلولین بصری (تحت مدیریت آنروا) را مختل کرده است.
همچنین خسارت‌های زیادی به بیمارستان توانبخشی و پروتز شیخ حمد، تنها مرکز در غزه که قادر به تولید اندام‌های مصنوعی و ارائه برنامه‌های جامع توانبخشی بود، وارد شده است. علاوه بر این، رژیم صهیونیستی خانه‌ها و مراکز خدماتی را که صندلی‌های چرخدار و دستگاه‌های پروتز در آنها قرار داشتند تخریب کرد و هزاران فرد دارای معلولیت را از خدمات ضروری که امکان تحرک و زندگی مستقل را فراهم می‌کرد، محروم کرد. این موضوع معلولیت را به بار مضاعف رنج تبدیل کرده که منعکس‌کننده یک سیاست نظام‌مند برای محروم کردن عمدی آسیب‌پذیرترین گروه‌ها و تحمیل شرایط زندگی مخرب بر کل جمعیت به‌عنوان بخشی از جنایت نسل‌کشی است.
از حدود ۶۲ هزار فلسطینی که در حمله‌های رژیم صهیونیستی به شهادت رسیده‌اند، بیش از ۴۰۰ نفر دارای معلولیت بودند. علاوه بر این، تخمین زده می‌شود که ۹ هزار نفر به‌دلیل محرومیت عمدی از مراقبت‌های بهداشتی و درمان‌های ضروری، بر اثر جراحت‌های شدید جان خود را از دست داده‌اند.
افزایش بی‌سابقه نرخ معلولیت، نشان‌دهنده الگوی عمدی وارد کردن آسیب جدی است که یکی از عناصر نسل‌کشی براساس کنوانسیون نسل‌کشی ۱۹۴۸ و اساسنامه رم است. این کنوانسیون‌ها ایجاد آسیب جدی جسمی یا روحی به اعضای یک گروه را در صورت انجام با هدف نابودی کامل یا جزئی آن گروه، نسل‌کشی تعریف می‌کنند.
علاوه بر این، بسیاری از معلولیت‌های موقت به دلیل کمبود دارو، درمان و توانبخشی، که با فروپاشی سیستم مراقبت‌های بهداشتی و ممنوعیت ارجاع‌های پزشکی خارجی تشدید می‌شود، احتمالا دائمی می‌شوند. این موضوع افراد آسیب‌دیده را از مراقبت‌های ضروری محروم می‌کند و شانس بهبودی آنها را به‌شدت محدود می‌کند.
تراژدی معلولیت با آسیب یا قطع عضو پایان نمی‌یابد، بلکه تحت سیاست‌های تخریب و فقر رژیم صهیونیستی، روزانه بدتر می‌شود. افراد آسیب‌دیده بدون اندام یا توانایی‌های جسمی رها می‌شوند و از درمان، توانبخشی و دستگاه‌های پروتز که می‌تواند به آنها کمک کند تا مستقل‌تر زندگی کنند، محروم می‌مانند. در محیطی بدون منابع، دارو، غذای کافی یا مسکن امن، معلولیت به بار سنگینی بر دوش فرد و خانواده‌اش تبدیل می‌شود، درحالی که آوارگی مکرر و زندگی در چادر‌ها بدون نیاز‌های اولیه، احساس درماندگی و انزوا را عمیق‌تر می‌کند.
این پیامد‌ها فراتر از تاثیر‌های بشردوستانه است و به‌طور عمدی برای تضعیف توانایی فلسطینی‌ها برای بقا و رشد استفاده می‌شود. آنها زخم‌های روانی عمیقی ایجاد می‌کنند که تاب‌آوری را تضعیف می‌کند، پتانسیل تولیدی و مشارکت در بازسازی را محدود می‌کند و رنج را در اردوگاه‌های آوارگان و پناهگاه‌های نامناسب تشدید می‌کند، که منعکس‌کننده یک سیاست نظام‌مند برای تخلیه قدرت و ظرفیت جامعه فلسطینی برای شکوفایی است.
هدف قرار دادن غیرنظامیان و ایجاد معلولیت دائمی، عملی عمدی در هسته جنایت نسل‌کشی است که در زمره آسیب‌های جدی عمدی به مردم فلسطین به‌عنوان یک گروه محافظت شده تحت کنوانسیون نسل‌کشی ۱۹۴۸ قرار می‌گیرد. این یک عنصر اساسی جرم تحت هر ۲ کنوانسیون و اساسنامه رم دادگاه کیفری بین‌المللی است، زیرا معلولیت گسترده، ظرفیت جسمی و روانی مردم فلسطین برای بقا را تضعیف می‌کند و به وضوح نشان‌دهنده نیت مخرب ذاتی در نسل‌کشی است.
انتهای پیام/
تمام حقوق برای محفوظ می باشد کپی برداری از مطالب با ذکر منبع بلامانع می باشد.
طراحی و توسعه: توسط تیم فنی دفتروکیل