یکشنبه ۹ شهریور ۱۴۰۴
تحقیقات جدید گروه تحقیقاتی معماری قانونی (FA) نشان داده است که ارتش رژیم صهیونیستی به‌طور عمدی استراتژی گرسنگی دادن را دنبال کرده که غزه را به سمت قحطی سوق داده است.
این گزارش جزئیات چگونگی استفاده رژیم صهیونیستی از کمک‌های امدادی را شرح می‌دهد، اینکه فلسطینی‌ها را مجبور می‌کند مسافت‌های طولانی را برای رسیدن به مراکز توزیع تحت کنترل ارتش اشغالگر در جنوب نوار غزه طی کنند، درحالی که به سمت همان غیرنظامیانی که به‌دنبال کمک هستند شلیک می‌کنند.
محققان حمله‌ها به غیرنظامیان، تخریب زیرساخت‌هایی مانند انبار‌های مواد غذایی و غارت را مستند کرده‌اند.
رژیم صهیونیستی سیستم کمک‌رسانی غیرنظامی دیرینه غزه را برچیده و آن را با یک سیستم نظامی جایگزین کرده است که برای پیشبرد اهداف نظامی و سیاسی رژیم اشغالگر، ضمن کنترل و گرسنگی دادن به جمعیت، طراحی شده است.
کمک‌ها تا اوایل سال ۲۰۲۵ از طریق آنروا و دیگر سازمان‌های غیردولتی بین‌المللی مطابق با اصول بشردوستانه، به غزه می‌رسید. اما رژیم صهیونیستی در ژانویه (دی/بهمن) فعالیت آنروا را ممنوع کرد و تا ماه مارس (اسفند/فروردین) ورود کمک‌ها را به‌طور کامل متوقف کرد.
حدود ۳ ماه، هیچ کمکی اجازه ورود نداشت و هنگامی که رژیم صهیونیستی سرانجام در اواخر ماه می (اردیبهشت/خرداد) تحت فشار بین‌المللی محاصره را کاهش داد، مقادیر مجاز بسیار کمتر از حداقل مورد نیاز بود.
سپس سیستم توزیع غیرنظامی کمک‌ها با بنیاد به‌اصطلاح بشردوستانه غزه (GHF) با حمایت آمریکا و رژیم صهیونیستی جایگزین شد که توزیع سهمیه‌های محدود را از طریق مراکز تحت کنترل ارتش اشغالگر آغاز کرد و وابستگی به سیستمی را ایجاد کرد که ناظران معتقدند از اساس کشنده است.
درحالی که شبکه توزیع قبلی تحت مدیریت سازمان ملل حدود ۴۰۰ محل را در سراسر غزه اداره می‌کرد، GHF که توسط پیمانکاران امنیتی خصوصی مسلح محافظت می‌شود، تنها ۴ مرکز را برای جمعیت حدود ۲ میلیون نفری غزه راه‌اندازی کرده است.
سازمان ملل و گروه‌های امدادی می‌گویند که GHF و مدل آن، کمک‌ها را به سلاح تبدیل کرده و کمک‌ها را در جنوب متمرکز می‌کند تا مردم را مجبور به ترک شمال غزه کند و هشدار می‌دهند که این موضوع می‌تواند به خالی شدن شمال، همان‌طور که ارتش رژیم صهیونیستی برنامه‌ریزی کرده است، منجر شود.
سیستم کمک‌رسانی GHF تنها یک جیره غذایی حداقلی، عمدتا خشک، را در اختیار فلسطینی‌ها قرار می‌دهد که مردم برای دسترسی به آن باید مسافت‌های طولانی را پیاده‌روی کنند و وارد مناطق نظامی تحت کنترل رژیم صهیونیستی شوند.
۳ مرکز بین رفح و خان‌یونس و ایستگاه چهارم در جنوب کریدور نتزاریم قرار دارد؛ همه آنها در داخل مناطقی هستند که به‌طور رسمی به‌عنوان مناطق جنگی فعال تعیین شده‌اند.
مراکز تنها برای مدت کوتاهی، به‌طور معمول برای چند دقیقه، و بدون اطلاع قبلی باز می‌شوند. ورود مردم غزه آهسته و به شدت کنترل می‌شود؛ مردم از طریق راهرو‌های باریک حصارکشی شده هدایت می‌شوند.
این مراکز تنها غذا ارائه می‌کنند؛ آب، سرپناه، بهداشت یا مراقبت‌های پزشکی ارائه نمی‌شود. جیره‌ها بسیار محدود هستند و بیشتر شامل مواد غذایی خشک می‌شوند. آنها به‌طور عموم فاقد اقلام تازه یا فاسدشدنی، منابع پروتئینی مانند گوشت، میوه یا سبزیجات هستند و شامل آب، روغن پخت و پز یا سایر ملزومات مورد نیاز برای تهیه یک وعده غذایی مناسب نمی‌شوند.
نکته مهم این است که رجوع به این مراکز، غیرنظامیان را در معرض خطر جدی قرار می‌دهد. گزارش‌ها حاکی از آن است که نیرو‌ها و پیمانکاران صهیونیست بار‌ها از مهمات جنگی برای کنترل جمعیت استفاده کرده‌اند و صد‌ها فلسطینی را به شهادت رسانده‌اند. با توجه به اینکه نظامیان صهیونیست برای مدیریت جمعیت آموزش ندیده‌اند، استفاده از نیروی کشنده به امری عادی تبدیل شده است. حتی در طول آتش‌بس، غیرنظامیان نزدیک این مناطق هدف قرار گرفته‌اند، به این معنی که سیستم نظامی‌شده GHF همچنان جان افراد را به خطر می‌اندازد و در عین حال بافت اجتماعی غزه را از هم می‌پاشد.
توزیع کمک‌های جدید رژیم صهیونیستی به چیزی منجر شده است که دیده‌بان حقوق بشر آن را حمام خون منظم توصیف می‌کند.
به گفته گروه تحقیقاتی معماری قانونی، روند توزیع GHF تقریبا روزانه به حوادث تلفات جمعی در ۴ مرکز این بنیاد یا نزدیک آن منجر می‌شود.
از ۲۷ می (۶ خرداد) بیش از هزار و ۳۰۰ نفر در حین تلاش برای دریافت کمک در محل‌های GHF به شهادت رسیده‌اند. تنها در ماه جولای (تیر/مرداد) ۷۲۹ نفر به شهادت رسیده‌اند.
رژیم صهیونیستی از سال ۲۰۰۷، زمانی که حماس مدیریت غزه را به دست گرفت، تمام مایحتاج ورودی به نوار غزه را به شدت محدود کرده است. این شامل کاهش مقدار غذا برای هر نفر به حداقل کالری لازم برای بقا می‌شود. میزان برق به سطحی رسیده که به سختی برای بقا کافی است. در نتیجه، سازمان ملل در سال ۲۰۱۸ هشدار داد که غزه به دلیل وخامت شرایط در معرض خطر غیرقابل سکونت شدن قرار دارد.
مدل توزیع کمک‌های غیرنظامی به سازمان‌های بشردوستانه بین‌المللی و مقام‌های محلی برای توزیع کمک‌ها از طریق صد‌ها مرکز امداد و آشپزخانه متکی بود. از ۷ اکتبر (۱۵ مهر ۱۴۰۲)، این سیستم به‌طور نظام‌مند نابود شده است، از جمله با تخریب بیشتر زمین‌های کشاورزی غزه.
به ویژه پس از انتقاد‌های بین‌المللی از تاکتیک‌های گرسنگی دادن به سبک رژیم صهیونیستی، از ارسال کمک‌های هوایی به‌عنوان روشی برای رساندن غذا به غزه استفاده شده است.
با این حال، چنین ارسال‌هایی در مقایسه با ارسال با کامیون بسیار ناچیز بوده‌اند. بسته‌ها به‌طور معمول در مناطق غیرقابل دسترس فرود می‌آیند و مردم را مجبور به پذیرفتن خطراتی مانند پریدن از روی دیوار‌ها برای دریافت کمک می‌کنند. ارسال کمک‌های هوایی به ویژه در مناطق ممنوعه که حدود ۹۰ درصد غزه را پوشش می‌دهند، خطرناک است و در مناطق پرجمعیت، می‌تواند باعث آسیب شود.
در نتیجه‌ی روش‌های فوق، گروه تحقیقاتی معماری قانونی تشخیص داده است که استفاده‌ی تسلیحاتی از کمک‌ها توسط رژیم صهیونیستی به ۳ الگوی اصلی منجر شده است: آوارگی اجباری فلسطینی‌ها از طریق مراکز توزیع غذا، مرگبار کردن رسیدن کمک‌ها و مختل کردن نظم جامعه در غزه.
انتهای پیام/
تمام حقوق برای محفوظ می باشد کپی برداری از مطالب با ذکر منبع بلامانع می باشد.
طراحی و توسعه: توسط تیم فنی دفتروکیل