سه شنبه ۲۱ مرداد ۱۴۰۴
موضوع نژادپرستی و نسل‌کشی در ادبیات و سیاست‌های رژیم صهیونیستی، یکی از ابعاد تاریک و نگران‌کننده‌ای است که در طول دهه‌ها علیه مردم فلسطین به‌ویژه ساکنان مظلوم نوار غزه اعمال شده است. سران و مقام‌های این رژیم بار‌ها با اظهارات و سیاست‌های خود، نه تنها نفرت‌پراکنی علیه فلسطینیان را تشویق کرده‌اند، بلکه به‌طور علنی اقدام‌هایی را ترویج کرده‌اند که در حقوق بین‌الملل مصداق جنایت‌های جنگی، نسل‌کشی، و نقض فاحش حقوق بشر به‌شمار می‌رود.
این گفتمان نژادپرستانه و سیاست‌های نظام‌مند، بخشی از راهبرد طولانی‌مدتی است که با هدف پاکسازی قومی، محو هویت فلسطینی، و تغییر ترکیب جمعیتی سرزمین‌های اشغالی اجرا شده است. مسئله فلسطین و جنایت‌های صورت‌گرفته در این سرزمین مظلوم از مهم‌ترین موضوع‌های حقوق بین‌الملل معاصر است به‌ویژه در دوره اکتبر ۲۰۲۳ (مهر ۱۴۰۲) تا زمان حاضر.
نهاد‌های حقوق بشری و سازمان‌های بین‌المللی، از جمله سازمان ملل، دیوان بین‌المللی کیفری (ICC) و دیوان بین‌المللی دادگستری (ICJ) در گزارش‌های متعدد بر نقش رژیم اشغالگر صهیونیستی در ارتکاب جنایت‌های جنگی، نسل‌کشی و رفتار‌های ضد انسانی تاکید کرده‌اند.
در همین رابطه سید نصرالله ابراهیمی، دانشیار دانشکده حقوق و علوم سیاسی در مقاله‌ای که برای میزان نگاشته است، به بررسی این جنایت‌ها پرداخته است.
در طول سالیان گذشته اظهاراتی از مقام‌ها و مسئولین رژیم اشغالگر صهونیستی درباره مردم فلسطین به‌ویژه مردم مظلوم غزه به زبان آمد که همگی به وضوح نشان‌دهنده سیاست‌های نژادپرستانه و جنایتکارانه مقام‌های اشغالگر علیه فلسطینیان است که در بسیاری از اسناد حقوق بین‌الملل به‌عنوان تحریک به نسل‌کشی و جنایت‌های علیه بشریت قابل تفسیر هستند. در ذیل به نقل قول برخی از این اظهارات به اختصار اشاره شده است:
– ایلیت شاکد، وزیر دادگستری سابق رژیم صهیونیستی (۲۰۱۴): تمامی مردم فلسطین دشمنان ما هستند، نه فقط جنگجویانشان. آنها باید کشته شوند. زنانشان باید بمیرند و خانه‌هایشان باید ویران شود.
– بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی (۲۰۲۳): ما باید غزه را با تمام قدرت بکوبیم تا دیگر هرگز تهدیدی نباشد. هیچ جایی برای مردم غزه باقی نخواهد ماند.
– یوآو گالانت، وزیر جنگ سابق رژیم صهیونیستی (۲۰۲۳): ما با حیوانات انسانی می‌جنگیم و بر همین اساس عمل خواهیم کرد.
– موشه فیگلین، سیاستمدار و عضو سابق کنست (۲۰۱۴): غزه باید نابود شود، مردان، زنان و کودکانشان باید یا کشته شوند یا از بین بروند.
– بزالل اسموتریچ، وزیر دارایی رژیم صهیونیستی (۲۰۲۳): هیچ مردمی به نام فلسطینی‌ها وجود ندارند، پس نیازی نیست درباره حقوق آنان صحبت کنیم.
– ایتمار بن‌غفیر، وزیر امنیت داخلی رژیم صهیونیستی (۲۰۲۳): زندگی یهودی‌ها مهم‌تر از زندگی عرب‌هاست.
– رافائل ایتان، رئیس سابق ستاد کل ارتش رژیم صهیونیستی (۱۹۸۳): وقتی که نسل جدید فلسطینی‌ها به دنیا می‌آیند، ما باید آنها را مثل سوسک‌های روی زمین زیر پا له کنیم.
– آویگدور لیبرمن، وزیر جنگ پیشین رژیم صهیونیستی (۲۰۱۶) گفت: مردم غزه باید نابود شوند، تا دیگر جایی برای زندگی نداشته باشند. The Jerusalem Post, ۲۰۱۶))
– یواف کیش، وزیر آموزش رژیم صهیونیستی (۲۰۲۳): ما باید کاری کنیم که فلسطینی‌ها احساس کنند هیچ آینده‌ای ندارند.
– اوری اور، فرمانده سابق ارتش رژیم صهیونیستی (۲۰۰۲): ما باید فلسطینیان را مانند حیوانات وحشی شکار کنیم.
– روبی ریولین، رئیس سابق رژیم صهیونیستی (۲۰۱۴): ما نباید از بین بردن فلسطینیان را متوقف کنیم، آنها هیچ حقی برای بقا ندارند.
-دان حالوتس، رئیس سابق ستاد کل ارتش رژیم صهیونیستی (۲۰۰۶): هر بمبی که روی فلسطینیان می‌اندازیم، یک قدم ما را به هدفمان نزدیک‌تر می‌کند.
– بنی گانتز، وزیر جنگ سابق رژیم صهیونیستی (۲۰۱۹): ما غزه را به عصر حجر بازمی‌گردانیم.
– زئیف بویم، از وزیران سابق رژیم صهیونیستی (۲۰۰۴): آیا فلسطینی‌ها به‌عنوان یک ملت باید نابود شوند؟ سوالی که باید درباره آن فکر کنیم.
– عامیر اوحانا، وزیر دادگستری رژیم صهیونیستی (۲۰۲۳): تا زمانی که فلسطینی زنده است، اسرائیل در خطر خواهد بود.
– گیدئون ساعر، وزیر آموزش سابق و وزیر فعلی خارجه فعلی رژیم صهیونیستی (۲۰۰۱): باید مدارس فلسطینی را نابود کنیم، چون آنان نسل آینده تروریست‌ها را تربیت می‌کنند.
– مئیر داگان، رئیس سابق موساد (۲۰۱۰): هر فلسطینی یک تهدید بالقوه است، پس زنده ماندن آنها غیرقابل قبول است.
– آریل شارون، نخست‌وزیر سابق رژیم صهیونیستی (۲۰۰۲): ما به فلسطینیان رحم نخواهیم کرد، این جنگی برای نابودی است.
– تامیر پاردو، رئیس سابق موساد (۲۰۱۶): نباید فلسطینی در مرز‌های ما باقی بماند.
– یوسی کوهن، رئیس سابق موساد (۲۰۱۸): ما فلسطینیان را با هر ابزاری که داریم محو خواهیم کرد.
رژیم صهونیستی از ابتدای اشغالگری سرزمین فلسطین به‌ویژه از اکتبر ۲۰۲۳ میلادی تاکنون، انواع جنایت‌ها و جرائم بین‌المللی اعم از جنایت جنگی، نسل‌کشی، کشتار دسته‌جمعی، تروریسم بین‌المللی دولتی، و دیگر جرائم ضدحقوق بشری را مرتکب شده است که در زیر به برخی از آنها اشاره شده است:
– کشتار غیرنظامیان در درگیری‌های نظامی: در جریان درگیری‌های نظامی میان رژیم اشغالگر و فلسطین، گزارش‌های متعددی از کشتار غیرنظامیان فلسطینی وجود دارد. حمله‌های هوایی و زمینی رژیم صهیونیستی به مناطق مسکونی، مدارس و بیمارستان‌ها به تلفات جانی بسیاری در میان غیرنظامیان، به‌ویژه زنان و کودکان منجر شده است. این اقدام‌ها به‌عنوان نقض آشکار قوانین بین‌المللی بشردوستانه و مصداق جنایت‌های جنگی محسوب می‌شوند. به‌عنوان نمونه، در جنگ‌های گذشته، حمله‌ها به مناطق پرجمعیت غزه به شهادت ده‌ها هزار غیرنظامی منجر شده است.
– تخریب نظام‌مند زیرساخت‌های حیاتی: نیرو‌های اشغالگر صهیونیست به‌طور مداوم زیرساخت‌های حیاتی فلسطینیان را هدف قرار داده‌اند. تخریب شبکه‌های آب، برق، جاده‌ها و مراکز بهداشتی باعث ایجاد بحران‌های انسانی و به خطر افتادن زندگی میلیون‌ها نفر شده است. این اقدام‌ها می‌تواند به‌عنوان جنایت‌های جنگی و نقض حقوق بشر تلقی شود. به‌عنوان نمونه، در جریان درگیری‌های گذشته، تخریب مراکز بهداشتی، درمانی و بیمارستانی به محدودیت دسترسی به خدمات پزشکی برای میلیون‌ها فلسطینی منجر شده است.
– استفاده از سلاح‌های ممنوعه بین‌المللی: گزارش‌هایی وجود دارد که نشان می‌دهد ارتش اشغالگر رژیم صهیونیستی از سلاح‌های ممنوعه بین‌المللی مانند فسفر سفید در مناطق پرجمعیت استفاده کرده است. استفاده از این سلاح‌ها در مناطق غیرنظامی نقض آشکار قوانین بین‌المللی بشردوستانه است و می‌تواند به‌عنوان جنایت جنگی محسوب شود. این اقدام‌ها به سوختگی‌های شدید و مرگ غیرنظامیان در غزه منجر شده است.
– کشتار غیرنظامیان و حمله‌های بی‌رویه: در طول درگیری‌های مختلف، ارتش رژیم صهیونیستی به کشتار غیرنظامیان و انجام حمله‌های بی‌رویه بر علیه غیرنظامیان دست زده است. به‌عنوان نمونه، در جنگ‌های گذشته، حمله‌های هوایی به مناطق مسکونی، مدارس و بیمارستان‌ها به شهادت ده‌ها هزار غیرنظامی منجر شده است. این اقدام‌ها می‌تواند به‌عنوان جنایت‌های جنگی و حتی نسل‌کشی تلقی شود.
– محاصره اقتصادی و محدودیت‌های انسانی: محاصره نوار غزه به محدودیت‌های شدید در دسترسی به کالا‌های اساسی، دارو و خدمات بهداشتی منجر شده است. این محاصره اقتصادی باعث افزایش نرخ بیکاری، فقر و مشکلات بهداشتی در میان فلسطینیان شده است. این اقدام‌ها می‌تواند به‌عنوان جنایت علیه بشریت و مجازات جمعی تلقی شود. به‌عنوان نمونه، سال‌ها محاصره غزه به‌ویژه در حوادث پس از اکتبر ۲۰۲۳ میلادی به کمبود شدید دارو‌های ضروری و تجهیزات پزشکی منجر شده است.
– نابودی مراکز بهداشت جنسی و باروری: براساس گزارش‌های سازمان ملل، رژیم صهیونیستی به‌صورت نظام‌مند مراکز بهداشت جنسی و باروری را در غزه تخریب کرده است. این اقدام‌ها به مرگ‌ومیر مادران و نوزادان و کاهش نرخ زاد و ولد در جامعه فلسطینی منجر شده است. این تخریب‌ها می‌تواند به‌عنوان نسل‌کشی و جنایت علیه بشریت تلقی شود. به‌عنوان نمونه، تخریب مراکز بهداشت باروری به افزایش مرگ‌ومیر مادران در هنگام زایمان منجر شده است.
– خشونت‌های جنسی و مبتنی بر جنسیت: گزارش‌های متعددی از استفاده نظام‌مند رژیم صهیونیستی از خشونت‌های جنسی علیه فلسطینیان وجود دارد. این اقدام‌ها شامل تجاوز، آزار جنسی و تحقیر زنان و مردان فلسطینی است. این خشونت‌ها به‌عنوان ابزار سرکوب و ایجاد وحشت در جامعه فلسطینی به‌کار گرفته شده و می‌تواند به‌عنوان جنایت جنگی و جنایت علیه بشریت محسوب شود. به‌عنوان نمونه، گزارش‌های زیادی وجود دارد به‌ویژه در زندان‌ها و یا بازداشتگاه‌های رژیم اشغالگر که در آن به موارد متعددی از خشونت جنسی علیه زنان و مردان فلسطینی اشاره شده است.
– کشتار جمعی و پاکسازی قومی: در طول تاریخ درگیری‌ها، موارد متعددی از کشتار جمعی و پاکسازی قومی ازسوی نیرو‌های اشغالگر گزارش شده است. این اقدام‌ها شامل کشتار دسته‌جمعی غیرنظامیان و تخریب روستا‌ها و شهر‌های فلسطینی است. این جنایت‌ها می‌تواند به‌عنوان نسل‌کشی و جنایت علیه بشریت تلقی شود. به‌عنوان نمونه، کشتار دیر یاسین در سال ۱۹۴۸ یکی از موارد شناخته‌شده پاکسازی قومی است. براساس گزارش‌های موجود، در جریان جنگ‌های اخیر در نوار غزه، تعداد قابل توجهی از خانواده‌ها به‌طور کامل از بین رفته‌اند، به‌طوری‌که هیچ‌یک از اعضای آنها زنده نمانده‌اند. به‌عنوان نمونه، در گزارشی از تیرماه ۱۴۰۳، اعلام شد که ۵۰۰ خانواده در غزه به‌طور کامل نابود شده‌اند. همچنین، گزارشی در مهرماه ۱۴۰۳ حاکی از آن است که هزار و ۲۰۶ خانواده به‌صورت کامل از بین رفته‌اند و تمام اعضای خود را از دست داده‌اند. در دی‌ماه ۱۴۰۳ نیز گزارشی منتشر شد که نشان می‌دهد هزار و ۴۱۳ خانواده در غزه به‌طور کامل محو شده‌اند. این آمار‌ها نشان‌دهنده شدت تلفات انسانی در نوار غزه است که به از بین رفتن کامل برخی خانواده‌ها منجر شده است. همچنین، گزارش‌ها حاکی از آن است که برخی نام‌های خانوادگی به‌طور کامل از نوار غزه محو شده‌اند؛ به‌عنوان نمونه، خاندان المغربی بیش از ۷۰ عضو خود را در یک حمله از دست داده است.
– بازداشت‌های خودسرانه و شکنجه: نظامیان صهیونیست به‌طور مداوم فلسطینیان را بدون محاکمه و به‌صورت خودسرانه بازداشت کرده و آنها را تحت شکنجه قرار داده‌اند. این اقدام‌ها نقض آشکار حقوق بشر و قوانین بین‌المللی است و می‌تواند به‌عنوان جنایت علیه بشریت محسوب شود. به‌عنوان نمونه، گزارش‌های متعددی از شکنجه اسیران فلسطینی در بازداشتگاه‌های رژیم اشغالگر وجود دارد.
– تبعیض نژادی و آپارتاید: سیاست‌های رژیم اشغالگر صهیونیستی در قبال فلسطینیان شامل تبعیض نژادی نظام‌مند و ایجاد نظام آپارتاید است. این تبعیض‌ها در زمینه‌های مسکن، آموزش، بهداشت و اشتغال مشاهده می‌شود. این اقدام‌ها می‌تواند به‌عنوان جنایت علیه بشریت و نقض حقوق بشر تلقی شود. مصادیق زیادی از تبعیض نژادی و رفتار‌های آپارتایدی و نژادپرستی بر علیه مردم فلسطین وجود دارد که به برخی از آن به اختصار اشاره می‌شود؛ قوانین تبعیض‌آمیز زمین‌داری؛ جداسازی و محدودیت‌های حرکتی؛ احداث دیوار حائل (Apartheid Wall)؛ احداث پست‌های بازرسی (Checkpoints)؛ وضع مجوز‌های حرکتی (Permits System) فلسطینی‌ها برای ورود به قدس شرقی، سفر بین کرانه باختری و غزه، و حتی خروج از مناطق خود؛ تخریب خانه‌ها و مصادره زمین‌ها؛ شهرک‌سازی‌های غیرقانونی؛ قوانین تبعیض‌آمیز و سیستم حقوقی دوگانه برای فلسطینی‌ها و شهرک‌نشینان؛ بازداشت‌های اداری و محاکمه فلسطینی‌ها به‌طور نامحدود؛ تبعیض در ارائه خدمات عمومی؛ کمبود خدمات اساسی در قدس اشغالی شرقی و کرانه باختری و عدم دسترسی به زیرساخت‌های بهداشتی، آموزشی و حمل‌ونقل مناسب؛ محدودیت در تامین آب و برق و سهمیه‌بندی شدید آب برای فلسطینی‌ها؛ محاصره کامل زمینی هوایی و دریایی غزه و مجازات جمعی از سال ۲۰۰۷ میلادی تاکنون؛ حمله‌های نظامی مکرر رژیم صهیونیستی به غزه و نابودی زیرساخت‌ها و شهادت هزاران غیرنظامی، از جمله کودکان و زنان؛ محرومیت از حقوق سیاسی و شهروندی؛ تعریف و وضع قانون دولت-ملت یهود (۲۰۱۸) که در آن رژیم صهیونیستی را به‌عنوان کشور ملت یهود تعریف کرده و حقوق فلسطینیان را به‌عنوان شهروندان درجه دوم کاهش داده است؛ سیاست‌های تغییر بافت جمعیتی از قبیل اخراج‌های اجباری فلسطینیان از محله‌هایشان و جایگزینی شهرک‌نشینان صهیونیست به جای آن؛ اعمال محرومیت از حق بازگشت فلسطینیان آواره از سال ۱۹۴۸ تاکنون.
– تخریب منازل و آوارگی اجباری: نیرو‌های اشغالگر به‌صورت نظام‌مند منازل فلسطینیان را تخریب کرده و ساکنان آنها را مجبور به ترک خانه‌های خود می‌کنند. این اقدام‌ها به آوارگی هزاران خانواده فلسطینی و ایجاد بحران‌های انسانی منجر شده است. تخریب منازل بدون مجوز قانونی و بدون ارائه جایگزین مناسب، نقض آشکار حقوق بشر و قوانین بین‌المللی محسوب می‌شود. این سیاست‌ها با هدف تغییر ترکیب جمعیتی و تسهیل گسترش شهرک‌های صهیونیست‌نشین انجام می‌شود. به‌عنوان نمونه، در محله شیخ جراح در قدس اشغالی شرقی، تخریب منازل فلسطینیان و اسکان شهرک‌نشینان صهیونیست به تنش‌های گسترده بین‌المللی منجر شده است.
– استفاده از سپر انسانی: گزارش‌هایی وجود دارد که نشان می‌دهد نظامیان رژیم صهیونیستی از غیرنظامیان فلسطینی به‌عنوان سپر انسانی در عملیات نظامی خود استفاده کرده‌اند. این اقدام نقض جدی قوانین بین‌المللی بشردوستانه است و می‌تواند به‌عنوان جنایت جنگی تلقی شود. استفاده از سپر انسانی غیرنظامیان را در معرض خطرات جدی قرار داده و جان آنها را تهدید می‌کند. این تاکتیک‌ها باعث افزایش تلفات غیرنظامیان و تشدید بحران انسانی در مناطق درگیری می‌شود. به‌عنوان نمونه، در جریان عملیات نظامی در غزه، گزارش‌هایی از استفاده نیرو‌های اشغالگر صهیونیست از کودکان و زنان فلسطینی به‌عنوان سپر انسانی منتشر شده است.
– محدودیت آزادی بیان و سرکوب رسانه‌ها: رژیم اشغالگر با اعمال محدودیت‌های شدید بر رسانه‌های فلسطینی و بین‌المللی، سعی در کنترل روایت‌های مربوط به درگیری‌ها دارد. بازداشت خبرنگاران، تعطیلی رسانه‌ها و محدودیت دسترسی به اطلاعات ازجمله اقدام‌هایی است که برای سرکوب آزادی بیان انجام می‌شود. این اقدام‌ها نقض آشکار حقوق بشر و آزادی مطبوعات محسوب می‌شود. سرکوب رسانه‌ها مانع از اطلاع‌رسانی مستقل و شفاف درباره وضعیت فلسطینیان و جنایت‌های ارتکاب‌یافته می‌شود. به‌عنوان نمونه، در جریان درگیری‌های اخیر، چندین دفتر رسانه‌ای در غزه هدف حمله‌های هوایی قرار گرفت و تخریب شد. از ۷ اکتبر ۲۰۲۳، شرایط برای خبرنگاران به‌طور قابل‌توجهی وخیم‌تر شده است. پس از آغاز جنگ، رژیم صهیونیستی ورود خبرنگاران خارجی به غزه را محدود کرده است. این محدودیت‌ها باعث شده تا تنها خبرنگاران محلی بتوانند وقایع را پوشش دهند که این موضوع خطر‌های جانی برای آنها را افزایش داده است. در مارس ۲۰۲۵، دولت فلسطین در غزه و جنبش حماس، ممنوعیت پخش شبکه تلویزیونی الاقصی از ماهواره‌های آمریکایی و اروپایی را محکوم کردند. آنها این اقدام را حمله‌ای به آزادی بیان و تلاش برای خاموش کردن صدای رسانه‌های فلسطینی دانستند. براساس گزارش‌ها، از ۷ اکتبر ۲۰۲۳ (۱۵ مهر ۱۴۰۲) تا نوامبر ۲۰۲۴ (آبان/آذر ۱۴۰۳)، دست‌کم ۱۸۹ خبرنگار در نوار غزه به شهادت رسیده‌اند که بیشتر آنها فلسطینی بوده‌اند. موارد متعددی از حمله‌های هدفمند به خبرنگاران گزارش شده است. به‌عنوان نمونه، در دسامبر ۲۰۲۴ (آذر/دی ۱۴۰۳)، ۵ خبرنگار فلسطینی در حمله هوایی رژیم اشغالگر به شهادت رسیدند. خبرنگاران در غزه با خطر‌های جدی مواجه هستند و حتی لباس‌های مشخص خبرنگاری نیز آنها را از حمله‌ها مصون نمی‌دارد. این شرایط نشان‌دهنده محیط خطرناک و محدودیت‌های شدید برای فعالیت‌های رسانه‌ای در نوار غزه است که تاثیر‌های منفی بر آزادی بیان و اطلاع‌رسانی دارد.
– تبعیض در سیستم قضایی: فلسطینیان در سرزمین‌های اشغالی با سیستم قضایی تبعیض‌آمیزی مواجه هستند که حقوق آنها را نادیده می‌گیرد. محاکمه‌های ناعادلانه، بازداشت‌های اداری بدون محاکمه و عدم دسترسی به وکلای مدافع ازجمله مشکلاتی است که فلسطینیان با آن روبه‌رو هستند. این تبعیض‌ها نقض اصول عدالت و حقوق بشر محسوب می‌شود. سیستم قضایی تبعیض‌آمیز باعث افزایش بی‌اعتمادی و نارضایتی در میان جامعه فلسطینی شده است. به‌عنوان نمونه، بسیاری از فلسطینیان بدون اتهام مشخص و بدون محاکمه عادلانه برای مدت‌های طولانی در بازداشت به سر می‌برند.
– محدودیت در حق تحصیل و آموزش: کودکان و نوجوانان فلسطینی با محدودیت‌های جدی در دسترسی به آموزش مواجه هستند. تخریب مدارس، حمله‌ها به مراکز آموزشی و محدودیت‌های حرکتی ازجمله عواملی است که حق تحصیل را برای آنها محدود می‌کند. این اقدام‌ها نقض آشکار حقوق کودک و حق آموزش محسوب می‌شود. محرومیت از آموزش به کاهش فرصت‌های توسعه فردی و اجتماعی در جامعه فلسطینی منجر می‌شود. به‌عنوان نمونه، در نوار غزه، بسیاری از مدارس و حتی مهدکودک‌ها به‌دلیل حمله‌های نظامی تخریب شده و کودکان از دسترسی به آموزش محروم شده‌اند.
– تخریب مدارس و مراکز آموزشی: حمله‌های نظامی رژیم اشغالگر به تخریب مدارس و مراکز آموزشی در غزه و کرانه باختری شده است. این اقدامات حق تحصیل کودکان فلسطینی را نقض کرده و آینده آنها را تحت تأثیر قرار داده است. تخریب مراکز آموزشی نقض حقوق کودک و حق آموزش محسوب می‌شود. به‌عنوان نمونه، در جریان درگیری‌های نظامی، چندین مدرسه در غزه به‌طور کامل تخریب شدند.
– محدودیت در دسترسی به منابع طبیعی: فلسطینیان در سرزمین‌های اشغالی با محدودیت‌های شدیدی در دسترسی به منابع طبیعی مانند آب و زمین‌های کشاورزی مواجه هستند. رژیم صهیونیستی با کنترل منابع آبی و مصادره زمین‌های فلسطینی، معیشت آنها را تحت تاثیر قرار داده است. این اقدام‌ها نقض حقوق اقتصادی و اجتماعی فلسطینیان محسوب می‌شود. محدودیت در دسترسی به منابع طبیعی به افزایش فقر و بیکاری در جامعه فلسطینی منجر شده است. به‌عنوان نمونه، بسیاری از کشاورزان فلسطینی به‌دلیل مصادره زمین‌هایشان ازسوی رژیم اشغالگر، منبع درآمد خود را از دست داده‌اند.
– تخریب اماکن مقدس و میراث فرهنگی: رژیم اشغالگر با تخریب و تغییر کاربری اماکن مقدس و میراث فرهنگی فلسطینیان، سعی در محو هویت فرهنگی و تاریخی آنها دارد. این اقدام‌ها به از دست رفتن میراث فرهنگی و تاریخی فلسطینیان منجر شده و نقض حقوق فرهنگی آنها محسوب می‌شود. تخریب اماکن مقدس باعث افزایش تنش‌های مذهبی و قومی در منطقه می‌شود. به‌عنوان نمونه، تخریب بخش‌هایی از مسجدالاقصی و ساخت‌وساز‌های غیرمجاز در اطراف آن، واکنش‌های گسترده‌ای را درپی داشته است.
– محدودیت در حق تجمع و اعتراض مسالمت‌آمیز: فلسطینیان با محدودیت‌های شدیدی در برگزاری تجمع‌ها و اعتراض‌های مسالمت‌آمیز مواجه هستند. نیرو‌های اشغالگر با استفاده از زور، گاز اشک‌آور و گلوله‌های جنگی، تجمع‌های صلح‌آمیز را سرکوب می‌کنند. این اقدام‌ها نقض آشکار حق آزادی تجمع و بیان محسوب می‌شود. سرکوب اعتراض‌های مسالمت‌آمیز به افزایش تنش‌ها و خشونت در منطقه منجر شده است. به‌عنوان نمونه، در جریان تظاهرات «راهپیمایی بازگشت» در غزه، ده‌ها فلسطینی به شهادت رسیده و صد‌ها نفر مجروح شدند.
– محدودیت در آزادی حرکت و جابجایی: فلسطینیان در سرزمین‌های اشغالی با محدودیت‌های شدیدی در آزادی حرکت مواجه هستند. ایست‌های بازرسی متعدد، دیوار حائل و ممنوعیت‌های سفر، زندگی روزمره آنها را مختل کرده است. این محدودیت‌ها نقض حقوق بشر و آزادی‌های اساسی محسوب می‌شود. محدودیت در آزادی حرکت به مشکلات اقتصادی، اجتماعی و روانی برای فلسطینیان منجر شده است. به‌عنوان نمونه، کشاورزان فلسطینی برای دسترسی به زمین‌های خود باید از ایست‌های بازرسی عبور کنند که به‌طور معمول با تاخیر و مشکلات همراه است.
– تبعیض در دسترسی به خدمات بهداشتی: فلسطینیان در سرزمین‌های اشغالی با تبعیض در دسترسی به خدمات بهداشتی مواجه هستند. کمبود امکانات پزشکی، دارو و تجهیزات، سلامت آنها را به خطر انداخته است. این تبعیض‌ها نقض حقوق بشر و حق دسترسی به بهداشت و درمان محسوب می‌شود. به‌عنوان نمونه، بیماران فلسطینی برای دریافت درمان‌های تخصصی مجبور به سفر به مناطق دیگر هستند که با محدودیت‌های حرکتی مواجه‌اند.
– تخریب مزارع و منابع معیشتی: نظامیان صهیونیست با تخریب مزارع، باغ‌ها و منابع معیشتی فلسطینیان، سعی در تضعیف اقتصاد آنها دارند. این اقدام‌ها به افزایش فقر و بیکاری در جامعه فلسطینی منجر شده است. تخریب منابع معیشتی نقض حقوق اقتصادی و اجتماعی محسوب می‌شود. به‌عنوان نمونه، تخریب مزارع زیتون که منبع درآمد بسیاری از خانواده‌های فلسطینی است، ضربه‌ای جدی به اقتصاد محلی وارد کرده است.
– استفاده از بازداشت‌های اداری بدون محاکمه: رژیم صهیونیستی به‌طور گسترده از بازداشت‌های اداری بدون محاکمه علیه فلسطینیان استفاده می‌کند. این بازداشت‌ها بدون اتهام رسمی و بدون دسترسی به وکیل صورت می‌گیرد. این اقدام‌ها نقض آشکار حقوق بشر و اصول دادرسی عادلانه محسوب می‌شود. به‌عنوان نمونه، بسیاری از فلسطینیان برای ماه‌ها یا حتی سال‌ها بدون محاکمه در بازداشت به‌سرمی‌برند.
– محدودیت در دسترسی به منابع آبی: فلسطینیان با محدودیت‌های شدیدی در دسترسی به منابع آبی مواجه هستند. رژیم اشغالگر با کنترل منابع آبی، سهم کمتری به فلسطینیان اختصاص می‌دهد که به مشکلات بهداشتی و کشاورزی منجر شده است. این اقدام‌ها نقض حقوق اقتصادی و اجتماعی محسوب می‌شود. به‌عنوان نمونه، بسیاری از روستا‌های فلسطینی تنها چند ساعت در هفته به آب دسترسی دارند.
– تخریب اماکن مذهبی و فرهنگی: رژیم اشغالگر با تخریب یا تغییر کاربری اماکن مذهبی و فرهنگی فلسطینیان، سعی در محو هویت فرهنگی و مذهبی آنها دارد. این اقدام‌ها به از دست رفتن میراث فرهنگی و افزایش تنش‌های مذهبی منجر شده است. تخریب اماکن مذهبی نقض حقوق فرهنگی و مذهبی محسوب می‌شود. به‌عنوان نمونه، تخریب مساجد و کلیسا‌ها در جریان درگیری‌ها گزارش شده است.
– محدودیت در حق کار و اشتغال: فلسطینیان با محدودیت‌های شدیدی در حق کار و اشتغال مواجه هستند. سیاست‌های تبعیض‌آمیز رژیم صهیونیستی به بیکاری گسترده در میان فلسطینیان منجر شده است. این اقدام‌ها نقض حقوق اقتصادی و اجتماعی محسوب می‌شود. به‌عنوان نمونه، کارگران فلسطینی برای کار در اراضی اشغالی اشغالگر نیاز به مجوز‌های ویژه دارند که به‌سختی صادر می‌شود.
– تبعیض در تخصیص منابع و بودجه: رژیم صهیونیستی در تخصیص منابع و بودجه به مناطق فلسطینی‌نشین تبعیض قائل می‌شود. این تبعیض‌ها به توسعه‌نیافتگی و فقر در این مناطق منجر شده است. تبعیض در تخصیص منابع نقض حقوق اقتصادی و اجتماعی محسوب می‌شود. به‌عنوان نمونه، بودجه‌های تخصیص‌یافته به خدمات عمومی در مناطق فلسطینی‌نشین بسیار کمتر از مناطق صهیونیست‌نشین است.
– محدودیت در حق مشارکت سیاسی: فلسطینیان در سرزمین‌های اشغالی با محدودیت‌های شدیدی در حق مشارکت سیاسی مواجه هستند. این محدودیت‌ها شامل ممنوعیت تشکیل احزاب، محدودیت در برگزاری انتخابات و سرکوب فعالان سیاسی است. این اقدام‌ها نقض حقوق مدنی و سیاسی محسوب می‌شود. به‌عنوان نمونه، انتخابات محلی در بسیاری از مناطق فلسطینی‌نشین به‌دلیل مداخله‌های رژیم صهیونیستی برگزار نمی‌شود.
– تخریب بیمارستان‌ها و مراکز بهداشتی: حمله‌های نظامی رژیم صهیونیستی به تخریب بیمارستان‌ها و مراکز بهداشتی در غزه و کرانه باختری منجر شده است. این اقدام‌ها دسترسی به خدمات بهداشتی را مختل کرده و سلامت عمومی را به‌خطر انداخته است. تخریب مراکز بهداشتی نقض حقوق بشر و حق بهداشت و درمان محسوب می‌شود. به‌عنوان نمونه، در جریان درگیری‌های نظامی، چندین بیمارستان در غزه به‌طور کامل تخریب شدند.
امروزه در جامعه حقوقی بین‌المللی، کنوانسیون‌ها، معاهدات و اسناد بین الملل متعددی وجود دارد که براساس آن می‌تواند جنایت‌های جنگی، نسل‌کشی، کشتار دسته‌جمعی، نژادپرستی، جرایم بر علیه بشریت و تروریسم بین‌المللی و هر نوع دیگر از جرایم بین‌المللی را که رژیم اشغالگر در منطقه فلسطین به‌ویژه بر علیه مردم غزه اعمال کرده است محکوم کرده و با استناد به ضمانت اجرا‌های مطروحه در آن مبادرت به اقدام‌های بین‌المللی بر علیه این رژیم کرد. چنانچه کشور‌های عضو این کنوانسیون‌ها مسئولیت‌های بین‌المللی خود را در این مورد به‌درستی انجام دهند، رژیم اشغالگر صهیونیستی هرگز قادر نخواهد بود برای خود مصونیتی در قبال این رفتار‌های مجرمانه قائل شود. در ذیل به برخی از این اسناد و کنوانسیون‌های بین‌المللی اشاره شده است:
– اعلامیه جهانی حقوق بشر (۱۹۴۸): این اعلامیه، حقوق بنیادین بشر را تعیین کرده و به‌عنوان مبنای بسیاری از معاهدات و کنوانسیون‌های حقوق بشری عمل می‌کند.
– میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی (۱۹۶۶): این میثاق، حقوق مدنی و سیاسی افراد را تضمین کرده و دولت‌ها را به احترام و حمایت از آنها ملزم می‌کند.
– میثاق بین‌المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی (۱۹۶۶): این میثاق، حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی افراد را تضمین کرده و دولت‌ها را به تحقق آنها ملزم می‌کند.
– کنوانسیون پیشگیری و مجازات جنایت نسل‌کشی (۱۹۴۸): این کنوانسیون، نسل‌کشی را به‌عنوان یک جنایت بین‌المللی تعریف کرده و دولت‌ها را موظف به پیشگیری و مجازات مرتکبان آن می‌کند.
– کنوانسیون بین‌المللی رفع هرگونه تبعیض نژادی (۱۹۶۵): این کنوانسیون، تبعیض نژادی را محکوم کرده و دولت‌ها را به اتخاذ تدابیر لازم برای از بین بردن آن ملزم می‌کند.
– کنوانسیون منع و مجازات جنایت آپارتاید (۱۹۷۳): این کنوانسیون، آپارتاید را به‌عنوان یک جنایت علیه بشریت معرفی کرده و دولت‌ها را به مجازات مرتکبان آن ملزم می‌کند.
– کنوانسیون منع شکنجه و سایر رفتار‌ها یا مجازات‌های ظالمانه، غیرانسانی یا تحقیرآمیز (۱۹۸۴): این کنوانسیون، شکنجه را ممنوع کرده و دولت‌ها را به پیشگیری و مجازات آن ملزم می‌کند.
– کنوانسیون حقوق کودک (۱۹۸۹): این کنوانسیون، حقوق کودکان را تضمین کرده و از آنها در برابر سوءاستفاده و خشونت محافظت می‌کند.
– کنوانسیون‌های ژنو (۱۹۴۹) و پروتکل‌های الحاقی (۱۹۷۷): این اسناد، قوانین بین‌المللی بشردوستانه را تعیین کرده و از غیرنظامیان و اسیران جنگی در زمان درگیری‌های مسلحانه محافظت می‌کنند.
– اساسنامه رم دیوان کیفری بین‌المللی (۱۹۹۸): این اساسنامه، دیوان کیفری بین‌المللی را تاسیس کرده و صلاحیت رسیدگی به جنایت‌های نسل‌کشی، جنایت‌های جنگی و جنایت‌های علیه بشریت را به آن اعطا می‌کند.
– کنوانسیون بین‌المللی حمایت از تمامی افراد در برابر ناپدید شدن اجباری (۲۰۰۶): این کنوانسیون، ناپدید شدن اجباری را ممنوع کرده و دولت‌ها را به پیشگیری و مجازات آن ملزم می‌کند.
– کنوانسیون منع استفاده از برخی سلاح‌های متعارف (۱۹۸۰): این کنوانسیون، استفاده از سلاح‌هایی که آسیب‌های غیرضروری یا رنج‌های غیرانسانی ایجاد می‌کنند را ممنوع می‌کند.
– کنوانسیون منع استفاده، انباشت، تولید و انتقال مین‌های ضد نفر و نابودی آنها (۱۹۹۷): این کنوانسیون، استفاده و انباشت مین‌های ضد نفر را ممنوع کرده و دولت‌ها را به نابودی آنها ملزم می‌کند.
– کنوانسیون منع توسعه، تولید و انباشت سلاح‌های باکتریولوژیک (بیولوژیک) و سمی و نابودی آنها (۱۹۷۲): این کنوانسیون، توسعه و استفاده از سلاح‌های بیولوژیک را ممنوع می‌کند.
– کنوانسیون منع توسعه، تولید، انباشت و استفاده از سلاح‌های شیمیایی و نابودی آنها (۱۹۹۳): این کنوانسیون، استفاده از سلاح‌های شیمیایی را ممنوع کرده و دولت‌ها را به نابودی آنها ملزم می‌کند.
– کنوانسیون بین‌المللی سرکوب بمب‌گذاری‌های تروریستی (۱۹۹۷): این کنوانسیون، بمب‌گذاری‌های تروریستی را جرم‌انگاری کرده و دولت‌ها را به همکاری در مبارزه با آن ملزم می‌کند.
– کنوانسیون بین‌المللی سرکوب تامین مالی تروریسم (۱۹۹۹): این کنوانسیون، تامین مالی تروریسم را ممنوع کرده و دولت‌ها را به اتخاذ تدابیر لازم برای جلوگیری از آن ملزم می‌کند.
– کنوانسیون سازمان ملل علیه جرایم سازمان‌یافته فراملی (۲۰۰۰): این کنوانسیون، مبارزه با جرایم سازمان‌یافته فراملی را تقویت کرده و دولت‌ها را به همکاری در این زمینه ملزم می‌کند.
– کنوانسیون بین‌المللی حمایت از حقوق کارگران مهاجر و اعضای خانواده آنها (۱۹۹۰): این کنوانسیون، حقوق کارگران مهاجر را تضمین کرده و از آنها در برابر سوءاستفاده و تبعیض محافظت می‌کند.
– کنوانسیون حقوق افراد دارای معلولیت (۲۰۰۶): این کنوانسیون، حقوق افراد دارای معلولیت را تضمین کرده و از آنها در برابر تبعیض محافظت می‌کند.
انتهای پیام/
تمام حقوق برای محفوظ می باشد کپی برداری از مطالب با ذکر منبع بلامانع می باشد.
طراحی و توسعه: توسط تیم فنی دفتروکیل