این هفته، هشتادمین سالگرد بمباران هسته‌ای هیروشیما و ناکازاکی از طرف آمریکا در پایان جنگ جهانی دوم، اولین و تا به امروز تنها مورد استفاده از سلاح‌های هسته‌ای، است.

بمبی که در ۶ آگوست ۱۹۴۵ روی هیروشیما پرتاب شد، با نام مستعار «پسر کوچولو»، هزاران نفر را بلافاصله و حدود ۱۴۰ هزار نفر را تا پایان همان سال کُشت.

در ۶ آگوست ۱۹۴۵، آمریکا بمب اتمی را بر روی شهر هیروشیما پرتاب کرد؛ این یک بمب از نوع تفنگ اورانیومی بود که با حدود ۱۳ کیلوتن نیرو منفجر شد.

در زمان بمباران، هیروشیما محل زندگی ۲۸۰ تا ۲۹۰ هزار غیرنظامی و همچنین ۴۳ هزار سرباز بود؛ برآورد می‌شود که بین ۹۰ هزار تا ۱۶۶ هزار نفر بر اثر بمب در دوره ۴ ماهه پس از انفجار جان خود را از دست داده‌اند.

بمباران هیروشیما، با نام رمز عملیات «Centerboard I»، از طرف کورتیس لیمی، فرمانده نظامی وقت ارتش آمریکا، در ۴ آگوست ۱۹۴۵ تایید شد؛ هواپیمای B-۲۹ که بمب «پسر کوچک» را از جزیره تینیان در غرب اقیانوس آرام به هیروشیما حمل می‌کرد، به نام خلبان پل تیبتس شناخته شد.

آمریکا در ۹ آگوست ۱۹۴۵ هم دومین بمب اتم خود موسوم به مرد چاق را روی ناکازاکی انداخت و جنایتی مشابه هیروشیما در این شهر روی داد.

مرد چاق یک بمب اتمی پیشرفته‌تر مبتنی بر پلوتونیوم بود که در طول آزمایش ترینیتی آزمایش شده بود؛ اگرچه شهر کوکورا ژاپن به‌عنوان مقصد نهایی پرتاب مرد چاق تعیین شده بود، اما لایه‌های متراکم ابر سبب شد تا خدمه جنگنده آمریکا هدف را به ناکازاکی تغییر دهند.

حدود یک قرن پس از این جنایت آمریکا، فراموش کردن تأثیر مخرب این حملات آسان نیست؛ بین ۱۱۰ تا ۲۱۰ هزار نفر در اثر این بمب‌ها و پیامد‌های فوری آنها کشته شدند، کل جوامع این شهر‌ها در عرض چند ثانیه از بین رفتند، در حالی که خدمات اورژانس از بین رفت و بیمارستان‌ها نابود شدند، ده‌ها هزار نفر دیگر در دهه‌های بعد بر اثر بیماری‌های ناشی از تشعشعات و سرطان جان خود را از دست دادند.

برای بازماندگان این بمباران‌ها، که به‎عنوان هیباکوشا شناخته می‌شوند، عوارض روانی و اجتماعی نسل‌ها را در بر گرفت؛ بسیاری از آنها نه‎تنها با مشکلات مزمن سلامتی، بلکه با انگ اجتماعی و تبعیض نیز مواجه بودند؛ برخی از بازماندگان به‌دلیل تغییر شکل فیزیکی یا ترس از بیماری‌های ژنتیکی، برای یافتن شغل یا شریک زندگی تلاش می‌کردند؛ تا به امروز، ژاپن تنها کشوری است که تأثیرات بلندمدت و بین نسلی سلاح‌های هسته‌ای را به‌طور عمیق تجربه کرده است.

• بیشتر بخوانید:
• ۸۰ سال پس از بمباران اتمی هیروشیما؛ جهان در خطر رقابت تسلیحات اتمی فزاینده
• فراموشی درس‌های تاریخی بمباران اتمی هیروشیما 

۸۰ سال پیش، هیروشیما و ناکازاکی به خاکستر تبدیل شدند و ده‌ها هزار نفر در عرض چند ثانیه جان باختند؛ آمار قربانیان هر دو بمباران اتمی از ۵۴۰ هزار نفر فراتر می‌رود، از جمله کسانی که پس از تحمل اثرات طولانی‎مدت تشعشعات جان باختند و این تعداد حتی اکنون نیز در حال افزایش است.

هرگونه استفاده از سلاح‌های هسته‌ای یک شکست فاجعه‌بار برای بشریت است؛ به‎طور خاص، هیچ واکنش بشردوستانه‌ای نمی‌تواند رنج ناشی از انفجار هسته‌ای را در یک منطقه پرجمعیت یا نزدیک آن برطرف کند؛ بسیار جای تردید است که بتوان از سلاح‌های هسته‌ای مطابق با اصول و قواعد حقوق بین‌الملل بشردوستانه استفاده کرد.

آمریکا بیش از هر کشور دیگری در تاریخ مرتکب جنایات شده است و حتی با وجود اینکه بمب‌های اتمی را بر روی هیروشیما و ناکازاکی انداخت، هرگز سیاست‌های خود را نسبت به سایر کشور‌ها تغییر نداد.

اگرچه سالگرد بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی یادآور جنایت بزرگ آمریکا علیه بشریت است، اما مردم جهان امروز می‌توانند شاهد حجم ویرانی‌ها و کشتار‌هایی باشند که روزانه با استفاده از سلاح‌های آمریکایی رخ می‌دهد.

انتهای پیام/