دوشنبه ۲۷ مرداد ۱۴۰۴
روزنامه وال‌استریت ژورنال فاش کرد که اریک پرینس، موسس بلَک‌واتر، شرکتی که برای همیشه با یکی از بدنام‌ترین قتل‌عام‌های جنگ آمریکا علیه عراق گره خورده است، بی‌سروصدا در حال بازسازی امپراتوری مزدوری خود است.
وکتوس گلوبال، شرکتی متعلق به موسس بلک‌واتر، جنگ خصوصی‌سازی شده را به کشور‌های شکننده در آمریکای لاتین، آفریقا و کارائیب عرضه می‌کند.
پرینس با سوءاستفاده از بحران‌ها و پر کردن خلا‌های ایجاد شده توسط آمریکا، جایگاه سودآوری پیدا کرده است؛ دولت‌هایی که تحت تاثیر باندها، شورش‌ها یا آشفتگی‌های سیاسی قرار دارند، می‌توانند ارتش‌های خصوصی آماده را با کسری از هزینه حفظ صلح بین‌المللی استخدام کنند.
پیمانکاران پرینس در هائیتی پیش از این حمله‌های پهپادی انجام داده‌اند که به گفته ناظران سازمان ملل، بیش از ۲۰۰ مظنون به عضویت در باندها و همچنین غیرنظامیان را کشته است.
وکتوس گلوبال در اکوادور و السالوادور، سران راست‌گرا را که مشتاق نمایش سیاست‌های امنیتی مشت آهنین هستند، به خود جلب کرده است، در حالی که در پرو، شرکت‌های معدنی برای اجرای نظم به پرینس روی آورده‌اند.
برای پرینس، این مدل کسب‌وکار سودآور است؛ برای منتقدان، خطرناک است. مقام‌های کانادایی آنچه را که کشتار‌ها در هائیتی می‌نامند، محکوم کرده‌اند و قانون‌گذاران آمریکایی در حال بررسی این موضوع هستند که آیا سرمایه‌گذاری‌های وکتوس گلوبال قوانین آمریکا را نقض می‌کند یا خیر.
پرینس با نادیده گرفتن نظارت بین‌المللی، به صدور خشونت فراقضایی و در عین حال کالایی کردن حاکمیت دولت متهم شده است.
شعار «ما فقط توصیه نمی‌کنیم، ما عمل می‌کنیم»، بازگشت پرینس به جنگ برای کسب سود را برجسته می‌کند. مخالفان، کسب درآمد از هرج‌ومرج را بازیافت همان دستورالعملی می‌دانند که ردپای خونینی از بغداد تا پورتو پرنس به جا گذاشت.
نفوذ پرینس با دسترسی او به دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا افزایش یافته است. موسس بلک‌واتر از زمان انتخاب ترامپ حضور مداومی در مارالاگو (اقامتگاه ترامپ در فلوریدا) و کاخ سفید داشته و اطمینان حاصل کرده است که کارکنان امنیت ملی و دیپلماتیک رئیس‌جمهور آمریکا از پروژه‌های او آگاه هستند. او با چارچوب‌بندی عملیات نظامی خصوصی خود به‌عنوان همسو با سیاست آمریکا، نزدیکی سیاسی را به سکوی پرتابی برای صادرات جنگ خصوصی‌سازی شده تبدیل کرده است.
پرینس در مصاحبه‌ای با نام بردن از پیت هگست، وزیر دفاع آمریکا به‌عنوان یک متحد کلیدی، اذعان کرد: من به ترامپ نزدیک نیستم. اما به کارکنان او نزدیک هستم.
به گفته وال‌استریت ژورنال، این گزارش براساس مصاحبه‌هایی با پرینس، به‌همراه مقام‌ها و شرکای تجاری از آمریکا، آمریکای لاتین، هائیتی و اروپا تهیه شده است.
اریک پرینس همچنین مسئولیت ایده‌هایی را که بعدا به سیاست‌های رسمی راه یافتند، برعهده گرفته است. به‌عنوان نمونه، پیشنهاد او برای تعیین بخش‌هایی از زندان‌های السالوادور به عنوان قلمرو حاکمیتی آمریکا برای بازداشت مهاجران، مفهومی که دولت ترامپ به شکلی اصلاح‌شده آن را اتخاذ کرد.
پس از سوءقصد اخیر علیه ترامپ، پرینس به استیو ویتکاف، فرستاده خاورمیانه، در مورد اقدام‌های حفاظتی، از جمله استقرار نیرو‌های ویژه در طول سفر‌های رئیس‌جمهور آمریکا، مشاوره داد.
پرینس جاه‌طلبی‌های خود را به سرمایه‌گذاری‌های خارج از کشور محدود نکرده است. در مورد دفاع داخلی، او آشکارا از پیت هگست، برای تصدی وزارت دفاع آمریکا حمایت کرده و اعلام کرد که شبکه او آماده کمک است.
پرینس با نگاه به آینده، امپراتوری خصوصی خود را به گسترش تجارت آمریکایی در خارج از کشور گره زده است.
او گفت: همان‌طور که شرکت‌های آمریکایی برای پروژه‌های انرژی، مواد معدنی و زیرساختی به خارج از کشور می‌روند، من هم در کنار آنها خواهم بود.
پرینس از طریق این مانور‌ها نه تنها از بی‌ثباتی در خارج از آمریکا سود می‌برد، بلکه سیستمی را تثبیت می‌کند که در آن مرز‌های بین قدرت دولتی و شرکت‌های مزدور به طور فزاینده‌ای محو می‌شود.
انتهای پیام/
تمام حقوق برای محفوظ می باشد کپی برداری از مطالب با ذکر منبع بلامانع می باشد.
طراحی و توسعه: توسط تیم فنی دفتروکیل