چهارشنبه ۲۹ مرداد ۱۴۰۴
بسیاری از مهاجران در استرالیا با این ترس خاموش زندگی می‌کنند که صحبت کردن یا شکایت کردن درمورد نژادپرستی می‌تواند پیامد‌های جدی به همراه داشته باشد.
بخشی بزرگی از این ترس در استرالیا رشد می‌کند و توسط داستان‌هایی که در اخبار دیده می‌شود و تجربه‌هایی که افراد از دوستان و جوامع خود می‌شوند، شکل می‌گیرد.ای‌بی‌سی استرالیا در گزارشی درباره وضعیت مهاجران در این کشور نوشت که نژادپرستی یکی از نگرانی‌های اصلی مهاجران است.
نژادپرستی که مهاجران در استرالیا تجربه می‌کنند به ۲ بخش تقسیم می‌شود؛ نژادپرستی فردی، یعنی تعصب یا محرومیت روزمره‌ای که مهاجران آن مواجه می‌شوند؛ و نژادپرستی نهادی، زمانی که سیاست‌ها یا تصمیم‌های دولت استرالیا نتایج نابرابر ایجاد می‌کنند.
هر ۲ شکل آسیب‌زننده هستند، اما نژادپرستی نهادی عمیق‌تر عمل می‌کند. اگر افراد می‌توانند ناعادلانه رفتار کنند، نهاد‌ها قرار است عدالت را برقرار کنند. زمانی که این کار را نمی‌کنند، اعتماد به کل سیستم تضعیف می‌شود و به توضیح این موضوع کمک می‌کند که چرا تعداد کمی از موارد نژادپرستی به‌طور رسمی گزارش می‌شوند.
تحقیقات در ایالت ویکتوریا نشان می‌دهد که اگرچه بیش از سه‌چهارم پاسخ‌دهندگان نژادپرستی را تجربه کرده بودند، اما تنها حدود ۱۶ درصد شکایت کردند. به‌ویژه برای مهاجران، این تردید به‌طور معمول ناشی از ۳ نگرانی است؛ عدم اعتماد به اینکه نهاد‌ها منصفانه یا شفاف عمل خواهند کرد، نگرانی از پیامدها، به ویژه در مورد ویزا یا شهروندی و عدم اطمینان در مورد اینکه ثبت شکایت ممکن است چه پیامد‌هایی داشته باشد.
بدون اطمینان از ایمن و موثر بودن روند، سکوت برای مهاجران گزینه امن‌تری به نظر می‌رسد.
این سکوت در کنار تعهد‌های خود دولت استرالیا به‌طرز ناخوشایندی قرار می‌گیرد. سیاستمداران و سران جامعه پی‌درپی مدعی شده‌اند که نژادپرستی جایی در استرالیا ندارد. علاوه بر این، قانون تبعیض نژادی مصوب ۱۹۷۵، تبعیض نژادی را غیرقانونی می‌داند و کمیسیون حقوق بشر استرالیا در حال تدوین یک چارچوب ملی ضد نژادپرستی برای کمک به هدایت سیاست‌های آینده است.
با این حال، با وجود این تعهدها، نژادپرستی در سراسر نهاد‌های این کشور همچنان ادامه دارد. برای بسیاری از مهاجران، این شکاف بین وعده و عمل تنها بی‌اعتمادی را عمیق‌تر می‌کند.ای‌بی‌سی استرالیا نوشت: این نگرانی انتزاعی نیست، بلکه با نحوه عملکرد سیستم‌ها و نهاد‌ها در عمل تقویت می‌شود. حتی برای کسانی که ممکن است شخصا با نژادپرستی مواجه نشده باشند، اعتماد به دلیل نحوه برخورد متفاوت سیستم‌ها با مردم متزلزل می‌شود. چندین حادثه اخیر نشان می‌دهد که چگونه رویه‌های نهادی می‌توانند ترس و بی‌اعتمادی را عمیق‌تر کنند.
وزارت کشور استرالیا از ۲۴ فوریه ۲۰۲۲ (۵ اسفند ۱۴۰۰) حدود ۱۵ هزار ویزا به اتباع اوکراینی اعطا کرده است و بیش از ۳۴ هزار تبعه اوکراینی وارد استرالیا شده‌اند. در مقابل، فلسطینی‌هایی که از غزه خارج شده‌اند با روند بسیار سخت‌تری رو‌به‌رو بوده‌اند.
بین ۷ اکتبر ۲۰۲۳ (۱۵ مهر ۱۴۰۲) و ۱۲ آگوست ۲۰۲۴ (۲۲ مرداد ۱۴۰۳)، کمتر از ۳ هزار درخواست ویزا برای ساکنان غزه تایید شده در حالی که بیش از ۷ هزار درخواست رد شده است؛ و از میان ویزا‌های اعطا شده، تخمین زده می‌شود که تنها هزار و ۳۰۰ فلسطینی تاکنون توانسته‌اند به استرالیا برسند. این ارقام هنوز شامل داده‌های سال ۲۰۲۵ نمی‌شود، اما حتی به تنهایی، الگویی را آشکار می‌کنند که عفو بین‌الملل آن را به عنوان تبعیض‌آمیز محکوم کرده است.
یک گزارش موقت ۲۰۲۴ از کمیسیون حقوق بشر استرالیا، نژادپرستی فراگیر در موسسه‌های آمورش عالی را برجسته کرد. دانشجویان خارجی از کلیشه‌ها، طرد و انزوای اجتماعی خبر دادند و بسیاری از آنها به دلیل نگرانی از اینکه این موضوع می‌تواند بر وضعیت ویزای آنها تاثیر بگذارد، از طرح شکایت خودداری کردند. دانشجویان به‌طور معمول به جای قدردانی از مشارکت‌های علمی‌شان، طرد می‌شدند.
انتهای پیام/
تمام حقوق برای محفوظ می باشد کپی برداری از مطالب با ذکر منبع بلامانع می باشد.
طراحی و توسعه: توسط تیم فنی دفتروکیل