سه شنبه ۴ شهریور ۱۴۰۴
حمله ۲۵ آگوست ۲۰۲۵ (سوم شهریور ۱۴۰۴) رژیم صهیونیستی به مجتمع پزشکی ناصر در خان‌یونس نوار غزه، به شهادت ۲۲ نفر ازجمله ۵ خبرنگار منجر شد.
این حمله جنایت‌کارانه با محکومیت جهانی مواجه شد که واکنش دفتر بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی را درپی داشت؛ در حالی که در بیانیه دفتر نتانیاهو ادعا شده است که رژیم صهیونیستی برای کار خبرنگاران ارزش قائل است، اعداد و ارقام چیز دیگری را نشان می‌دهند.
به گزارش کانورسیشن، با احتساب جدیدترین قربانیان کارزار خبرنگارکُشی رژیم صهیونیستی در جنگ تقریبا ۲ ساله علیه غزه، شمار شهدای خبرنگار به ۱۹۲ نفر رسید؛ هرچند منابع فلسطینی این رقم را ۲۴۴ نفر اعلام می‌کنند.
کمیته حفاظت از روزنامه‌نگاران CPJ که داده‌های مربوط به شهدای خبرنگار در غزه را جمع‌آوری می‌کند، رژیم صهیونیستی را به «دست داشتن در مرگ‌بارترین و عمدی‌ترین تلاش برای کشتن و ساکت کردن خبرنگاران» متهم کرده است.
این کمیته تاکید کرد: خبرنگاران فلسطینی تهدید می‌شوند، مستقیما توسط نیرو‌های اسرائیلی هدف قرار می‌گیرند و به قتل می‌رسند و به تلافی کارشان، خودسرانه بازداشت و شکنجه می‌شوند.
کارزار حبرنگارکشی جاری رژیم صهیونیستی در غزه، بخشی از تاریخ طولانی‌تر تلاش‌های رژیم صهیونیستی برای ساکت کردن خبرنگاران فلسطینی است؛ نقطه آغاز هدفمند این کارزار دست‌کم به سال ۱۹۶۷ بازمی‌گردد، زمانی که رژیم صهیونیستی پس از جنگ ۶ روزه، سرزمین‌های فلسطین در کرانه باختری، قدس شرقی و نوار غزه را به اشغال نظامی خود درآورد.
فراتر از تلفات انسانی، آنچه اوضاع جاری را وخیم‌تر می‌کند این است که با محدودیت‌های رژیم صهیونیستی بر ورود رسانه‌های خارجی به غزه، خبرنگاران محلی فلسطینی تنها افرادی هستند که می‌توانند شاهد مرگ و ویرانی باشند و آن را به جهان خارج از مرز‌های غزه گزارش دهند.
در واقع، تقریبا همه نزدیک به ۲۰۰ خبرنگاری که از ۷ اکتبر ۲۰۲۳ (۱۵ مهر ۱۴۰۲) به شهادت رسیده‌اند؛ فلسطینی بوده‌اند.
رژیم صهیونیستی از نخستین روز‌های اشغال در سال ۱۹۶۷، تلاش کرده است تا گزارش‌های رسانه‌ای را به‌شدت کنترل و یک معماری قانونی و نظامی ایجاد کند که هدف آن کنترل و سانسور خبرنگاران فلسطینی بود.
در آگوست ۱۹۶۷، ارتش دستور نظامی ۱۰۱ را صادر کرد که عملا تجمع «سیاسی» و انتشارات «تبلیغاتی» در سرزمین‌های اشغالی را جرم‌انگاری می‌کرد.
با وجود این محدودیت‌ها، خبرنگاری محلی ادامه یافت و رشد کرد؛ در اوایل دهه ۱۹۸۰، فلسطینی‌ها در سرزمین‌های اشغالی ۳ روزنامه، ۵ هفته‌نامه و ۴ مجله منتشر می‌کردند؛ محبوب‌ترین نشریات تا ۱۵ هزار نسخه منتشر می‌شدند.
اما همه نشریات فلسطینی تحت سانسور نظامی رژیم صهیونیستی بودند؛ این شامل مقاله‌ها، عکس‌ها، تبلیغات، گزارش‌های آب‌وهوا و حتی جدول کلمات متقاطع می‌شد.
هر چیزی که اداره سانسور نظامی رژیم صهیونیستی «دارای اهمیت سیاسی» می‌دانست، باید قبل از انتشار حذف می‌شد و بدتر اینکه سردبیران فلسطینی که این شرایط را نقض می‌کردند، با اتهام‌هایی مواجه می‌شدند که در چارچوب تلاش برای بدنام‌سازی و بی‌اعتبارسازی انجام می‌شد.
رژیم صهیونیستی در جریان جنگ ۲ ساله اخیر علیه غزه با ایجاد یک واحد مخفی موسوم به «واحد مشروعیت‌بخشی» تلاش کرده است کشتار خبرنگاران را با همین رویکرد توجیه کرده است.
فلسطینی‌ها در اعتراض به این محدودیت‌ها و بسیاری از محدودیت‌های دیگر، نخستین انتفاضه یا قیام علیه اشغالگری رژیم صهیونیستی را در دسامبر ۱۹۸۷ (آذر ۱۳۶۶) آغاز کردند.
براساس گزارش‌ها، در طول سال نخست این دور از انتفاضه، نظامیان صهیونیست ۴۷ خبرنگار فلسطینی را زندانی کردند، ۸ روزنامه محلی و منطقه‌ای را موقتا تعطیل کردند، مجوز ۲ مجله را به‌طور دائم لغو کردند و ۴ دفتر خدمات مطبوعاتی را بستند.
در حالی که قرار بود این محدودیت‌ها نمایش قدرت باشد، اکثر فلسطینی‌ها این محدودیت‌ها را به‌عنوان مدرکی دال بر ترس رژیم صهیونیستی از گزارش فلسطینی‌ها در مورد شرایط خود می‌دانستند.
بسیاری از مردم امیدوار بودند که توافق‌نامه اسلو (مجموعه‌ای از مذاکرات بین رژیم صهیونیستی و سازمان آزادی‌بخش فلسطین که رسما در سال ۱۹۹۳ آغاز شد) منجر به آزادی‌های بیشتر مطبوعات شود، اما قرار نبود چنین شود.
مقام‌های صهیونیست به اعمال سانسور نظامی در مورد آنچه «موضوع‌های امنیتی» می‌دانستند، ادامه دادند؛ آن‌ها همچنین کارت‌های خبرنگاری خبرنگاران را لغو کردند.
تا دهه ۲۰۰۰، حمله‌های رژیم صهیونیستی به خبرنگاران در کرانه باختری و نوار غزه مرگ‌بارتر شد؛ نظامیان صهیونیست در سال ۲۰۰۲، عماد ابوزهره، عکاس فلسطینی را در «جنین» کرانه باختری، جیمز میلر، فیلمساز انگلیسی را در سال ۲۰۰۳ در رفح و فاضل شانا، فیلمبردار رویترز را در سال ۲۰۰۸، در غزه با تیراندازی به شهادت رساندند.
خبرنگاران پوشش‌دهنده جنایت‌های رژیم صهیونیستی از سال ۲۰۰۸، تحت شرایط حتی مرگ‌بارتری کار کرده‌اند؛ خبرنگاران حتی در جریان تظاهرات مسالمت‌آمیز، با نیروی مرگ‌بار صهیونیست‌ها رو‌به‌رو شده‌اند.
نظامیان رژیم صهیونیستی در سال ۲۰۱۸، در جریان اعتراض‌های گسترده مسالمت‌آمیز در غزه که به‌عنوان راهپیمایی بزرگ بازگشت شناخته می‌شود، یاسر مرتجی و احمد ابوحسین، خبرنگاران فلسطینی را هدف تیراندازی قرار داده و به شهادت رساندند؛ هر ۲ خبرنگار هنگام تیراندازی جلیقه‌های «پرس» به تن داشتند.
علاوه بر این، دست‌کم ۱۱۵ خبرنگار در حین پوشش اعتراض‌ها که ۶ ماه به طول انجامید، مجروح شدند.
این نیروی مرگ‌بار محدود به فلسطینی‌ها در غزه نبوده است؛ شیرین ابوعاقله، خبرنگار فلسطینی – آمریکایی شبکه الجزیره در ماه مه ۲۰۲۲ (اردیبهشت ۱۴۰۱) در جریان حمله رژیم صهیونیستی به اردوگاه «جنین» هدف قرار گرفت و به شهادت رسید.
حمله رژیم صهیونیستی به شرکت‌کنندگان در مراسم تشییع پیکر ابوعاقله در رسانه‌های مختلف بازتاب یافت.
قوانین بین‌المللی بشردوستانه تصریح می‌کند که خبرنگاران غیرنظامی هستند و بنابراین نباید در طول جنگ هدف قرار گیرند؛ این شامل خبرنگاران جنگی می‌شود.
از سوی دیگر، مقام‌های رژیم صهیونیستی استدلال می‌کنند که خبرنگاران را هدف قرار نمی‌دهند؛ آن‌ها می‌گویند که حمله‌ها اهداف نظامی مشروع را هدف قرار می‌دهد و اغلب برای توجیه این جنایت‌ها، به خبرنگاران اتهام‌هایی ازجمله عضویت در مقاومت فلسطین را وارد می‌کند.
چنین ادعا‌هایی در بیشتر موارد بدون شواهد مستقل و قابل اثبات مطرح می‌شوند؛ به‌عنوان مثال، رژیم صهیونیستی درباره مرتجی، خبرنگاری که در سال ۲۰۱۸ در غزه به شهادت رسید، اتهامی بدون مدرک ارائه کرد.
مقام‌های صهیونیست در مورد ابوعاقله نیز در ابتدا ادعا کردند که وی توسط مقاومت فلسطین هدف قرار گرفته است؛ آن‌ها در نهایت اذعان کردند که «احتمال زیادی» وجود دارد که نظامیان صهیونیست ابوعاقله را هدف قرار داده باشند.
آن‌ها در عین حال، ادعا کردند که این یک قتل تصادفی بوده و بنابراین اتهامی علیه عاملان این تیراندازی مطرح نمی‌شود.
این در حالی است که مستندی که به‌تازگی تهیه شده است، ادعای یادشده رژیم صهیونیستی را رد می‌کند و هویت نظامی صهیونیستی که ابوعاقله را به شهادت رسانده است، فاش شد.
حتی پیش از آغاز جنگ جاری رژیم صهیونیستی علیه غزه، مصونیت از مجازات نظامیان صهیونیستی که خبرنگاران را به شهادت می‌رساندند، وجود داشت.
گزارش ماه مه ۲۰۲۳ (اردیبهشت ۱۴۰۲) کمیته حفاظت از روزنامه‌نگاران به این نتیجه رسید که رژیم صهیونیستی درگیر یک «الگوی مرگ‌بار» از نیروی کشنده علیه خبرنگاران و اهالی رسانه بوده و عاملان آن را پاسخگو نکرده است.
خبرنگاران از زمان جنگ جاری رژیم صهیونیستی علیه غزه، با شرایط مرگ‌بارتری رو‌به‌رو بوده‌اند؛ رژیم صهیونیستی همچنان آژانس‌های خبری بین‌المللی را از گزارش دادن در داخل نوار غزه منع می‌کند.
در نتیجه، خبرنگاران محلی فلسطینی تنها کسانی هستند که در محل حضور دارند و گزارش می‌دهند.
گذشته از شرایط مرگ‌بار، آن‌ها با کارزار بدنام کردن و بی‌اعتبارسازی خود توسط رژیم صهیونیستی نیز دست‌وپنجه نرم می‌کنند.
خبرنگاران فلسطینی در غزه اغلب وقتی دیگران فرار می‌کنند، برای تهیه گزارش به سمت بمباران‌ها می‌دوند؛ در نتیجه، آن‌ها گاهی در حمله‌های دوباره رژیم صهیونیستی هدف قرار می‌گیرند، جایی که حمله‌های هوایی و پهپادی رژیم صهیونیستی به منطقه‌ای که تازه مورد حمله قرار گرفته است، بازمی‌گردد و امدادگران و خبرنگارانی را که آن‌ها را پوشش می‌دهند، قتل‌عام می‌کند.
همه این‌ها منجر به تلفات شخصی غیرقابل تحملی برای کسانی شده است که همچنان از داخل غزه گزارش می‌دهند؛ در اکتبر ۲۰۲۳ (مهر ۱۴۰۲)، وائل الدحدوح، رئیس دفتر شبکه الجزیره در غزه، در حال گزارش زنده از تلویزیون بود که متوجه شد حمله هوایی رژیم صهیونیستی همسر، ۲ فرزند و نوه‌اش را به شهادت رسانده است؛ او روز بعد به تلویزیون بازگشت.
این قتل‌عام‌ها کاهش نیافته است؛ نظامیان صهیونیست در ۱۰ آگوست ۲۰۲۵ (۱۹ مرداد ۱۴۰۴) انس الشریف، یکی دیگر از خبرنگاران برجسته الجزیره را که ماه‌ها برای تهیه گزارش در خیابان‌ها مانده بود، در شهر غزه هدف قرار داده و به شهادت رساندند.
در آن حمله ۵ خبرنگار دیگر نیز در کنار انس الشریف به شهادت رسیدند.
حمله ۲۵ آگوست به بیمارستان ناصر تنها جدیدترین مورد از این الگوی مرگ‌بار است.
در میان ۵ خبرنگار شهید، خبرنگاران آزاد رویترز و آسوشیتدپرس، ۲ رسانه بین‌المللی بودند که از امتناع رژیم صهیونیستی از اجازه دادن به خبرنگارانش برای ورود به غزه جهت مستندسازی جنگ ناامید شده بودند.
با وجود این خطر، اتاق‌های خبر جهانی بار‌ها از رژیم صهیونیستی خواسته‌اند که غزه را به روی رسانه‌های مستقل باز کند و ائتلافی از ۲۷ کشور به‌تازگی برای دسترسی به غزه فشار آورده‌اند.
رژیم صهیونیستی همچنان این درخواست‌ها را رد می‌کند؛ به همین دلیل، خبرنگاران فلسطینی همچنان شاهدان اصلی حمله بی‌رحمانه رژیم صهیونیستی به غزه هستند و آن‌ها به‌طور فزاینده‌ای در حین انجام این کار به شهادت می‌رسند.
این پرسش همچنان باقی است که آیا جامعه بین‌المللی رژیم صهیونیستی را پاسخگو خواهد کرد یا خیر.
انتهای پیام/
تمام حقوق برای محفوظ می باشد کپی برداری از مطالب با ذکر منبع بلامانع می باشد.
طراحی و توسعه: توسط تیم فنی دفتروکیل